Ik ben best een stoere, al zeg ik het zelf. Ik heb bijvoorbeeld geen moeite met horrorfilms. Als een van de kinderen zijn knieën kapot valt of als mijn vent zich tijdens het klussen per ongeluk in z’n vinger snijdt met een stanleymes, ben ik de eerste die koelbloedig klaarstaat met de doos verbandmiddelen. Ik kan ook heel ver fietsen zonder te klagen (mijn record is 364 kilometer op een dag). Ik plak zelf mijn banden, centreer mijn schijfremmen en stel mijn derailleur. En ik heb ook al een keer een flinke smak overleefd. Toch is er iets waar ik niet tegen kan, maar dan ook ECHT niet: maden.
Smerige witte beestjes
Laatst wilde ik iets in de vuilnisbak gooien toen ik de schrik van mijn leven kreeg. Daar in de bak kropen ze rond, die smerige kleine witte beestjes. Ik gaf een gil en duwde vliegensvlug het deksel dicht. Vijf minuten moest ik bijkomen op een stoel, terwijl op mijn netvlies nog steeds dat ongedierte krioelde. Mijn maag wrong zich in ondefinieerbare bochten. Pas nadat de ellende enigszins was gezakt, appte ik mijn vent.
‘Je moet NU naar huis komen.’
‘Want?’
‘Er zitten maden in de vuilnisbak!! Daar kan ik ZO niet tegen.’
‘Maak je niet druk schatje. Daar moet gewoon een nieuwe zak in.’
‘Het enige wat ik wel hoop is dat ik nooit te maken krijg met madentherapie. Ja horror, dat bestaat echt.’
Ja duh. Daar moet een nieuwe zak in. We hebben de klusjes in huis verdeeld en de vuilnisbak is zijn taak, dat weet hij dondersgoed. Een paar dagen geleden had ik hem al gewaarschuwd: dat ding zit te vol en hij staat de halve dag in de brandende zon, daar gaan problemen van komen. Ho maar dat met zo’n behulpzame opmerking iets wordt gedaan. En nu was het te laat.
Gruwend
Even later verscheen mijn vent. Eerst ging hij rustig een broodje zitten eten, nota bene pal naast de bewuste vuilnisbak. Daarna was het tijd voor De Nieuwe Zak. Gruwend bleef ik uit de buurt, wat als die maden eruit zouden vallen? Wat als straks alle vloeren en muren bedekt zouden zijn door deze onderkruipsels? Wel was ik geraakt door zijn doortastendheid. Het klinkt nogal ongeëmancipeerd, maar het is ergens toch wel fijn als een man de kastanjes voor je uit het vuur haalt. Als we in de oertijd hadden geleefd, had hij er waarschijnlijk voor gezorgd dat gevaarlijke tijgers mij niet zouden kunnen verslinden. Ik vind dat een geruststellend idee.
Ook al had hij in dit geval wat beter zijn best kunnen doen, dankzij mijn vent zijn die beesten gelukkig geëlimineerd. Het enige wat ik wel hoop is dat ik nooit te maken krijg met madentherapie. Ja horror, dat bestaat echt. Het schijnt dat artsen bij een bepaald soort moeilijke wonden graag de hulp van maden inroepen omdat die wonden beter genezen als maden ze schoonknabbelen. Bij dezen dus een oproep aan mijn vent: ook al lig ik in de kreukels en is dit mijn allerlaatste kans: houd ze tegen. Anders ga ik nog liever dood.
Falder.nl is de grootste site voor mannen van 50-plus van Nederland.
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina
