Alles over LICHTE ZEDEN. Falder-columnist Erik Abendteuer schrijft in deze serie over zijn ervaringen met de BETAALDE LIEFDE. Over window shoppen op de Wallen, de CLUBS van Kiev, de BORDELEN van Bangkok and MORE… . Wat zijn de dont’s en vooral de DO’S?
Over bier wordt beweerd dat je het pas na het 20ste glas ofzo echt lekker gaat vinden. Nou, ik ben na het 21ste vaasje gestopt, het kan mij niet boeien. Hoe anders was dat met de Betaalde Liefde. Nee, ik was niet meteen hooked, maar na mijn ‘eerste keer‘ in Groningen wist ik wel dat er een hele nieuwe wereld te ontdekken viel.
Window shoppen
Ik vertelde een goede vriend, die net naar Amsterdam was verhuisd, over mijn ervaring in het hoge noorden. Geamuseerd antwoordde hij, dat ik dan toch zeker een keer zijn kant op moest komen. Hij had namelijk in de hoofdstad een stadsdeel ontdekt, waar exclusief de Betaalde Liefde werd gecaterd. Op De Wallen.
Ik keek mijn ogen uit in het Red Light District. Dát was nog eens window shoppen. (Al vanaf de 15e eeuw kon je hier betalen voor de liefde, aldus Wikipedia. Daar staat ook te lezen dat vanaf 1930 vrouwen niet langer mannen vanuit de deuropening mochten lokken. En zo ontstond de raamprostitutie, een fenomeen dat alleen in Nederland en België te vinden is.)
De ramen staan zo dicht op elkaar, dat je bijna gesandwicht wordt door de lokkende vrouwen. Kosteloos.
Extra bijzonder vond ik de Trompettersteeg. Een straatje dat op enig moment zo smal is, dat je tegenliggende voetgangers niet eens kunt passeren. (Er is een krantenfoto van Hirsch Ballin, minister van justitie 2006 – 2010, die op werkbezoek op de Wallen net de Trompettersteeg uitstapt. Geweldig shot, ik kan het helaas nergens terugvinden.) De ramen staan hier zo dicht op elkaar, dat je bijna gesandwicht wordt door de lokkende vrouwen. Kosteloos.
Maar eindeloos ‘kijken, kijken, niks kopen’, vond ik wel erg goedkoop (als in: flauw). Bovendien was ik heel benieuwd of die 5 eeuwen vakmanschap toe zouden voegen aan alwéér een levenservaring.
Nadat ik het honderdduizendste raam gemonsterd had, wist ik het zeker: hier ga ik naar binnen. Mijn maatje deelde niet mijn interesse; zijn prille verkering hield hem tegen. Hij stelde echter voor buiten op mij te wachten. Dat was nog eens vriendschap! Een tel later en 7 trappen lager, stond ik met een been binnen.
De verleiding om tijd te winnen door m’n sokken aan te houden – zoals wel gebeurt in derderangs pornofilms – was aanzienlijk.
Pijpen, neuken, vijftig gulden, was in die dagen de slagzin waarmee de diensten kort en zakelijk werden aangeboden. Toen was de marketing nog vrij van begrippen als ‘storytelling’ of ‘beleving’. Gelukkig maar, want het gordijn zat al dicht en de stopwatch tikte de kostbare seconden weg. De verleiding om tijd te winnen door m’n sokken aan te houden – zoals wel gebeurt in derderangs pornofilms – was aanzienlijk. Maar ik ben netjes opgevoed, dus die gingen ook uit. Kosteloos.
Het was zonder meer aanpoten, een sprong van de Eiffeltoren duurt vast langer. Maar ik was nu wel in het plezierpark van de enige x-rated hoofdstad ter wereld: Amsterdam. (Want maar liefst drie x-jes in haar vlag.)
Ik had mijn schoenen nog niet gestrikt of de gordijnen gingen alweer open. Ik werd verblind door het licht dat het souterrain binnen knalde. Toen zag ik pas wat de dame van dienst altijd ziet: een eindeloze rij passanten en duizenden ogen die je ongegeneerd aanstaren. Als Lenin in zijn mausoleum op het Rode Plein.
In café De Zeevaart trakteerde ik mijn wing man op bier – zoveel als hij maar wilde.
De volgende keer blaast Erik Abendteuer als taxichauffeur door Arnhem. Met een heel bijzonder vrachtje richting het Spijkerkwartier, ooit de rosse buurt van 026.
