We moeten het over een ernstig probleem hebben, mensen. Nee, het gaat niet over het klimaat, de politiek of je eindeloze to-do-lijst. Het gaat over iets veel dichterbij, iets dat ons allemaal langzaam overkomt, zelfs zonder dat we het doorhebben: het zitzuchten.
Wat is zitzuchten, vraag je? Nou, denk eens aan die momenten wanneer je neerploft op de bank, of op een stoel, of zelfs een kruk. Wat doe je? Juist. Je zucht. Niet zo’n diepzucht uit verdriet of opluchting, maar een lange, vermoeide “pfffff…” die je letterlijk uitademt terwijl je achterwerk contact maakt met het meubilair.
De wetenschap van het zitzuchten
Niemand weet precies wanneer het begint. Misschien rond je 30e, als je voor het eerst beseft dat je rug niet meer doet wat je wilt. Maar tegen de tijd dat je de 50 passeert, is het een volledig ontwikkeld ritueel. Elke keer als je gaat zitten: zucht. Het maakt niet uit of je van een marathon komt (een Netflix-marathon, welteverstaan) of gewoon opstaat om de deurbel te checken. Die zucht hoort erbij.
Hoe het werkt
Het zitzuchten gaat meestal gepaard met een lichte vertraging in het bewegen. Alsof je lichaam een signaal naar je hersenen stuurt: “We gaan zitten. Tijd om dat geluid te maken.” En het gebeurt. En geloof me, het is geen toeval. Het lijkt bijna alsof je lichaam de stoel wil laten weten dat er hard werk is verricht. Het begint klein. In je vroege jaren is het zuchten zacht, bijna onhoorbaar. Maar tegen de tijd dat je 60 bent, is het geëvolueerd tot een kunstvorm. Het wordt luid, dramatisch en soms zelfs vergezeld van een kleine kreun. Bonuspunten als je het combineert met een hand op je rug om je instorting extra gewicht te geven (letterlijk en figuurlijk).
Zitzuchten in het wild
Let maar eens op, als je een ruimte binnenloopt waar mensen ouder dan 50 zitten, is het alsof je een orkest binnenstapt. Stoelen kraken, mensen zuchten, en je hoort misschien zelfs een paar lichte “oef’s” of “ai’s”. Dit is de symfonie van het ouder worden. Wat ooit een eenvoudige daad van zitten was, is nu een drama vol geluidseffecten.
Waarom doen we het?
Dat is het grappige: niemand weet precies waarom. Wetenschappers hebben misschien belangrijke dingen te onderzoeken, zoals klimaatverandering of het genezen van ziekten, maar niemand bestudeert het zitzuchten. Het blijft een mysterie. Misschien is het een onbewuste uitlaatklep voor de lasten van het leven. Of misschien proberen we gewoon wat extra tijd te winnen voordat we daadwerkelijk zitten, zodat we kunnen nadenken over hoe moeilijk het weer is om op te staan.
Hoe voorkom je het?
Slecht nieuws, je kunt het niet echt stoppen. Zitzuchten is als het krijgen van grijze haren of het kwijtraken van je autosleutels: het hoort erbij als je ouder wordt. Je kunt wel proberen jezelf erop te betrappen en je zuchten binnen te houden, maar de kans is groot dat het er op een gegeven moment tóch uitkomt. Misschien niet bij de eerste stoel, maar zeker bij de tweede.
Conclusie: accepteer het
Dus in plaats van je zorgen te maken over je zitzuchten, kun je het beter omarmen. Je hebt het verdiend. Na al die jaren van rennen, springen, vallen en opstaan (vooral vallen), is het een teken dat je lichaam eindelijk erkent dat zitten eigenlijk best hard werken is. Dus, de volgende keer dat je neerploft met een diepe “pfff…”, weet dat je niet alleen bent. We zitten allemaal – zuchtend – in hetzelfde schuitje.
Beeld: Freepik
