Zo af en toe schiet het door mijn (redactie: Hans van der Steeg) hoofd. Stel dat je nog maar een paar dagen, of misschien nog maar een paar uur te leven hebt? Wat gaat er door je heen? Het klinkt tragisch, maar deze is toch voor iedereen relevant. Immers, vroeg of laat staan we allemaal op de drempel van de eeuwigheid. Voel je alleen maar verdriet? Voel je berusting? Maak je nog een paar heel mooie momenten door met je familie? Als je nog in de gelegenheid bent om helder te denken, dan is de kans groot dat je terugblikt op je leven. Hoe vind je dat je het hebt gedaan? Hoopt iedereen dan niet op een positief oordeel?
Laatste twaalf werken
In de Engelse krant ‘de Guardian’ viel mijn oog op een artikel waarin zij Bronnie Ware, een Australische verpleegster, hebben geinterviewd. Ze heeft heel patiënten in de laatste twaalf weken van hun bestaan verzorgd. In haar blog http://www.inspirationandchai.com
legde ze haar observaties vast. Ze schreef er zelfs een boek over: ‘De Spijt top-5 van de stervenden’.
Bronnie beschrijft dat haar patienten in de laatste periode van hun leven enorm helder oordeelden over hun bijna afgesloten bestaan. Als Bronnie hen vroeg waar ze spijt van hadden in hun leven en wat ze beter zouden doen bij een tweede kans, hoorde ze opvallend vaak hetzelfde.
Voor wie nog vele jaren in petto heeft en zo min mogelijk dagen wil verkwanselen: hier de Spijt top-5 van Bronnie:
- Ik wou dat ik de moed had gehad om een leven te leiden, waarin ik meer trouw was geweest aan mijzelf, in plaats van een leven te leiden dat anderen van mijn verwachtten.
Bronnie: “Deze vorm van spijt heb ik het vaakst gehoord. Op het eind van hun leven hadden mensen spijt van de dingen die ze niet hadden gedaan, enkel en alleen omdat ze bang waren voor hun oordeel. - Ik wou dat ik minder hard had gewerkt.
Bronnie: “Ja, deze kwam vooral van mijn mannelijke patienten. Ze hadden vaak de tijd gemist dat hun kinderen jong waren. Bovendien hadden ze te weinig aandacht geschonken aan hun partner. Niemand die in elk geval zei dat ze spijt hadden dat ze te weinig tijd op kantoor hebben doorgebracht.” - Ik wou dat ik de moed had gehad om mijn gevoelens te uiten.
Bronnie: “Veel stervenden gaven toe dat ze veel te vaak hun ware gevoel hebben weggedrukt, om maar niet in conflict met anderen te komen. Ze vinden dat ze veel te veel een gemiddeld bestaan hebben geleid, zonder al teveel hoogte- of dieptepunten. Ze waren graag iemand anders geweest dan wat ze ooit zijn geworden. Sommige van mijn patienten beweerden dat ze zo ziek zijn geworden, omdat ze veel te lang boos waren op anderen of gewoon op het hele leven.” - Ik wou dat ik contact had gehouden met mijn vrienden.
Bronnie: “Mensen die sterven, beseffen vaak dat ze te onzorgvuldig met vriendschappen zijn omgegaan. Ze waren zo bezig met hun eigen leven, dat ze te weinig prioriteiten stelden aan oprecht waardevolle vriendschappen. Die hadden ze tijd en moeite moeten gunnen die ze verdienden, vonden ze zelf.” - Ik wou dat ik mezelf gelukkiger had laten zijn.
Bronnie: ‘Als ik niet dit beroep had gehad, was ik van deze spijtbetuiging nooit bewust geweest. Veel mensen aan het eind van hun leven realiseerden zich dat geluk je niet overkomt, maar dat dit een keuze is. Vaak uit angst voor veranderingen bleven ze hangen in een saai voorspelbaar bestaan en speelden ze alsof ze gelukkig waren. Maar diep van binnen beseften ze dat dingen rigoureus zouden moeten veranderen om echt te kunnen lachen en echt te zweven van geluk.
Falder.nl is de grootste site voor mannen van 50-plus van Nederland.
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina
