Is racefietsen meer opletten in Coronatijd?
Ja, onderzoeken heeft uitgewezen dat de besmettelijke slipstream van buitensporters groter is dan dat je een wandeltempo aanhoudt. Dus dat betekent met de racefiets een wijde boog om iemand heen, als dat niet lukt in de remmen knijpen en geen neuzen legen als er iemand in de buurt is. Het is dus beter opletten. Het gaat er niet alleen om dat je hard gaat, het gaat ook om de medemens. Inderdaad, het gaat niet altijd goed. Dat zien we ook. Er wordt te dichtbij ingehaald, wegen zijn soms nauw, en de groepjes zijn groot. Te groot. Dat mag simpelweg officieel (nog) niet.
Waarom stappen oude mannen op hun racefiets? Vroeger deden ze een hoge hoed op en maakten een wandelingetje. Inclusief wandelstok.
Ga je als 50-plusser voetballen dan ben je je voortdurend bewust van je beperkingen. Je lichaam lijkt van hout, de ballen stuiteren alle kanten op (behalve die kant waarvan je hoopt dat die zal gaan). Bovendien lopen jonge moeders achter een wandelwagen sneller dan jij. Dit lijkt op niets wat je altijd op TV ziet. Maar op de fiets is het anders. Het voelt alsof je precies hetzelfde doet als de renners van de Tour de France. Zelfs dat dikke buikje zit niet meer in de weg, zoals op het voetbalveld. Je spant je spieren, de kilometerteller loopt op en je flitst nu wel soepeltjes langs die jonge moeder achter de kinderwagen. Je kunt je natuurlijk vergissen, maar zag je niet vanuit je ooghoeken dat ze je bewonderend nakeek? Op de fiets kun je dromen dat je Tom Dumoulin bent.
Waarom heb je als racefietser soms een bord voor je kop? Zelfs nu in Coronatijd?
Dat heeft met het voorgaande te maken. Je wilt de weg voor jezelf hebben. Je wilt altijd voorrang, rode stoplichten tellen niet. Recreatiefietsers zijn sta-in-de-wegs. Ja, toegegeven soms zijn we echt asociaal. Excuus voor dit. Als we weer afstappen zijn ze gewoon weer aardige attente mannen.
Waarom past wielrennen bij oudere lichamen?
Voetbal is een contactsport, zorgt voor blessures. Bij wielrennen worden alleen benen en rug belast. Die zijn bij een man op leeftijd nog best op orde.
Waarom is een wielrenner een masochist?
Wielrennen is afzien. Pijn lijden. De mooiste ritten zijn de ritten waar je kapot op het zadel zit. Tegenwind, een oneindige berghelling, regen, slecht wegdek. Pas als je thuis bent, als je afstapt voel je al iets van voldoening. De tijd heelt elke wonde. Veel later voel je alleen maar trots.
Waarom is wielrennen zo’n dure sport?
Een prachtige fiets, een wielertenue met het shirt van je favoriete ploeg, een wind- en waterdicht jack, het juiste versnellingsapparaat. Voor je het weet ben je zomaar vijfduizend euro, waarschijnlijk nog meer, armer. Maar prachtige materialen zijn wel goed voor de moraal. Waardoor je misschien net een weer wat dieper en harder kunt gaan. Dat gevoel is onbetaalbaar.
Wat is het mooiste moment op de fiets?
Als je achterom kijkt en ziet dat je volger, tien jaar jonger, nauwelijks meer je achterwiel kunt houden. Je kijkt achterom en je vraagt: ‘moet ik iets zachter?’ (Dit geldt overigens niet voor deze Corona-tijd, waarbij je minstens 1,5 meter afstand moet houden).
Wat is het mooiste moment achteraf?
De verhalen die steeds mooier worden. Die ellenlange beklimming van de Mont Ventoux, het moment dat je lek reed, die ene valpartij, het moment dat je iedereen los reed. Onvergetelijk allemaal.
Waar kijken we naar uit?
Dit najaar. Want mocht het Corona-virus zich een beetje koest houden, dan wordt een heel wielerjaar in vier maanden gepropt. Dus de Ronde van Frankrijk, Italië en Spanje vlak achter elkaar. Met daarvoor, tussen en daarna nog een aantal klassiekers gepropt. Weliswaar zonder publiek, maar toch. Wielrennen is een TV-sport zonder dat er spektakel nodig is. Het wielerpeloton mag urenlang bij elkaar blijven. Maakt niet uit. Een biertje erbij en het gebrabbel van commentator Maarten Ducrot. Bestaat er iets mooiers?
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina
Volg ons op Twitter: @FalderNL en mis niets dat elke dag leuk, interessant of tof is.
