We kennen de Nationale Vogelteldag. Daarin wordt mensen gevraagd het aantal soorten vogels te tellen dat in hun tuin tjilpt, nestelt of zich tegoed doen aan een wormpje. Stel dat we de Nationale Strandgastendag zouden organiseren. En je moet aankruisen welke soorten binnen jouw gezichtsveld zich ophouden. Dan zouden dit de exotische soorten kunnen zijn, overzichtelijk ingedeeld in leeftijden.
40-50 jaar
Zonder-kinderen-zo-ondertussen-wel-op-elkaar-uitgekeken-stel
Ooit waren zij het stelletje dat vreselijk verliefd en vrijend ten overstaan van iedereen op het strand lag (zie de link die verwijst naar het artikel van afgelopen donderdag). Maar dat is lang geleden. Door een speling van het lot kregen ze geen kinderen. Dus gaan ze nog steeds naar het strand. Met zijn tweetjes. Zoveel aandacht ze ooit hadden voor elkaar, zoveel aandacht hebben ze nu voor hun telefoon. Het hoogtepunt van de conversatie op een stranddag: ‘schat, kun je mij de flessenopener aangeven.’
Uit-zijn-ooghoeken-naar-jonge-dames-glurende-man
Dit zou zomaar de man kunnen zijn uit de voorgaande categorie. Maar wellicht geldt dit voor alle oudere mannen op het strand. Verwijt ze niets. Het bloed kruipt simpelweg waar het niet gaan kan. Zodra een fantastisch gebouwde jonge dame in bikini langsloopt, zelfs als ze zo oud is als je dochter, vernauwen zich de bloedvaten, is elke vorm van ratio verdwenen en moeten de blikken even over dat heerlijk lichaam glijden.
50-60 jaar
Wij -zijn-nog-steeds-dolle-meiden-mevrouwen
Deze dames zijn te herkennen aan de frivole ibiza-jurken, wapperend om hun te corpulente lichamen, als ze de strandopgang betreden. Als een groep struisvogels, die geforceerd een zwerm vrolijke musjes probeert te imiteren, strijkt deze neer op een reeks bedden, voor de strandtent die doorgaans alleen door jongeren wordt bezocht. Deze dames hebben vaak een of meerdere mislukte huwelijken achter de rug. Luidkeels integreren ze in de jongeren groepen, wat voortdurend niet lukt. Met het uur dat er weer een flesje wijn (meestal wit) naar achteren is geslagen, worden de blikken naar de jonge mannen onbeschaamder en de opmerkingen schunniger. Neem het ze niet kwalijk: de acceptatie dat je afscheid hebt genomen van je jeugd, is een zware. De een doet daar gewoon langer over dan de andere.
Ik-probeer-het-nog-één-keer-mijnheer
Eerst denk je: die man is op stap met zijn dochter. Als je echter ziet dat hij boven op haar mond kust, weet je beter. Hij hoopt opnieuw zijn jeugd te omarmen via een jonge vriendin. Tijdens het balletje overslaan met de houten tennisrackets doet hij zijn uiterste best de lenigheid van vroeger te vinden. Voortdurend voelt hij vandaag de concurrentie van de jonge mannen met hun strakke lichamen, die gulzig naar zijn vriendin kijken. Het is niet vanwege zijn lenigheid, dat zij bij hem blijft, dat zien we wel aan dat potje tennis. Wat dan wel? Wellicht is het zijn wijsheid of zijn humor. Of zou toch weer de diepte van zijn portemonnee bij haar de doorslag hebben gegeven?
60-70 jaar
Het-is-goed-zo-stel
Kinderen de deur uit, carrières afgerond. Het spel is gespeeld, de strijd achter de rug. Op het strand mijden ze de drukte, spreiden hun handdoekjes ver van de loungebeats van de populaire strandtenten. Dit stel zit rustig naast elkaar, heeft elkaar en dat is genoeg. Woorden zijn niet meer nodig om dit alles durend verbond te bevestigen. Zie ze zitten en genieten. Een vogel die langs vliegt, een mooie schelp naast het strand, een schip in de verte, een prachtige zonsondergang. Het is goed zo. Het leven is verrukkelijk.
70-80 jaar
Bruiner-kan-het-niet-mijnheer
In zijn jonge dagen ging hij elke zomer naar Torremolinos of Lloret de Mar. Daar waren twee dingen belangrijk: feesten en poepie bruin worden. Die feesten zijn vervlogen tot vale herinneringen. Het prachtige jonge lichaam eveneens. De tint die zijn huid bedekt is echter het houvast van zijn eeuwige jeugd. Want vroeger was het motto: hoe bruiner, hoe gezonder. Van die wijsheid heeft hij nooit afstand gedaan. Dat is ook de reden dat het Speedootje behoort tot zijn vaste strandoutfit. Want zo kan zijn huid meer zon vangen. Die huid is overigens veranderd in een leersoort waar Floris van Bommel graag zijn schoenen van maakt. Tja, deze man heeft na zoveel decennia meer zonneschijn opgevangen, dan een gemiddeld stroompaneel op dak.
80-100 jaar:
Dit-zou-wel-eens-mijn-laaste-keer-op-het-strand-kunnen-zijn-mevrouw-of-mijnheer
Meestal mijden ze de hitte. Zitten ze liever thuis als het heet is. Het lichaam is er niet meer zo tegen bestand. Dus als je toch een mevrouw of mijnheer ziet schuifelen richting strand, zou het zomaar kunnen zijn, dat hij of zij het zeeaanzicht nog een keer willen zien. Zij nemen afscheid van iets, waarvan ze ooit mooi, jong en sprankelend, onderdeel van vormden.
Beeld: Image by Freepik
