Wielrennen is het ultieme geluk van veel vijftigers en plussers natuurlijk. Niet alleen vanwege de fysieke inspanning, maar ook voor de mindfulness. Moeilijk woord voor reflectie, bezinning, Zen-beleving, totale geestelijke ontspanning. Je zit op de racefiets en je komt tot rust. Allerlei gedachten schieten door je hoofd. Totdat je helemaal 1 bent met de fiets en de omgeving. Wat denk je dan zo gemiddeld?
- Gelukkig ben ik nooit prof geworden
- Even mezelf in de Tour wanen. Radioverslaggever: Mensen, kijk hem gaan, op weg naar de meet na een solo van 35 minuten!
- Waarom gaan die mensen midden op de weg staan met hun kaart?
- Weer te weinig eten meegenomen
- Voel ik nou mijn prostaat of is dit gewoon een rotzadel?
- Ik heb echt een supercool setje aan, zie de mensen kijken
- F*ck, ik word gebitcht! Gewoon voorbij gereden door een jonge meid van 23. Ik ga dit thuis niet vertellen.
- Weer een idioot die zo zonder te kijken de weg opvliegt!
- Hou ik dit vol tot thuis, 28 in het uur?
- Wacht, ik ga even in het wiel mee van dit groepje. Of toch maar niet?
- Wow, ik haal nu gewoon ff de 45 km per uur. Ja, mensen kijk maar goed, 62 jaar en ik ga nog als een Zoetemelk
- Ik zal blij zijn als ik thuis ben. Toch wel.
- Waarom heb ik eigenlijk altijd tegenwind?
- Goeie kont, die dame. Ik kruip er even achter.
- Ga ik door rood? Doe ik het? Mwah, toch maar niet.
- Hoe lang heb ik nog? 10, 15 jaar? Vorige week was ik op de begrafenis van John, 61 pas!
- Heb ik het gas wel uitgedraaid? (want dat vergeet ik nu steeds vaker, met een brandje vorige maand tot gevolg)
- Ga ik nou wel of niet naar die reünie van de middelbare school?
Foto: Image by Freepik
