“Ja, ik kan soms heel erg luidruchtig zijn”

Het populaire NPO-programma is gebaseerd op een briljant format van de Britten. Het gaat aldus. Een restaurant zit vol met singles op hun eerste afspraak. De kijker krijgt de kans om hun eerste en vaak ongemakkelijke gesprekken te volgen. Wat volgt is – voor de kijkers (die veilig thuis op de bank zitten) en minimaal de helft van de deelnemers – een Walk of Shame. First Dates begint met een vrolijke langs het water voortstappende vrouw (of man). Ze stelt zichzelf voor met onnozele teksten als: “Ik zou me zelf het liefst beschrijven als koriander, je houdt ervan of je houdt er niet van. Ja, ik kan soms heel erg luidruchtig zijn en maak graag grove grapjes.” Onderliggende boodschap: Jawel, ik ben me er eentje. Veel Engelse uitroepjes ertussendoor: “Maar I really don’t mind a fok.”

“Ha-lóóóóóó”

Gastheer Sergio Vyent is een jaloersmakend mooie man met een haaiengrijns, in het bezit van een donkere basstem waarvan de ramen beslaan. Hij zegt onheilspellend: “Ha-lóóóóóó”, en pakt je jas aan.  Aan de bar word je gefileerd door Victor Abeln, wiens blauwe ogen uit een laboratorium lijken te komen. Hij is in het dagelijks leven ook een echte barman (bij sociëteit Sexyland op het NDSM-terrein in Amsterdam-Noord). Nu kun jij op jouw beurt veilig vanaf je barkruk gaan gluren naar de binnenkomer, een trillende man of vrouw die jouw potentiële date is. Dan volgt een steeplechase van gênante en ongemakkelijke wederzijdse vragen en opmerkingen aan de bar en tijdens een dinertje, met drie camera’s in je nek. “Wie ben jij”? “Had je zo’n type als mij verwacht en wat vind je van mij?” “Haha, zullen we een high five doen?” “Ik geef niet zoveel om kleren.” (Joh, dat was me nog niet opgevallen.) “Eigenlijk ben ik een heel gek mens.”

HET SCHATKISTJE OP TAFEL MET DE REKENING ERIN IS EEN BRILJANTE VONDST.

Wie gaat dat spontaan betalen? Als is de vrouwelijke date nog zo oliedom en stomvervelend, je bent als man wel een zakkenwasser als je de rekening wilt laten splitten, dus het kost je sowieso een dagloon.

“Zouden jullie elkaar nog eens willen zien?”

Na afloop worden de stellen op een kruk samen geïnterviewd en dan volgt de vraag der vragen: “Zouden jullie elkaar nog eens willen zien?” Nu moet je als mannelijke date leep zijn, je bent tenslotte op teevee. Je wijst galant en ruimhartig naar de vrouw en zegt: “Zeg jij het maar eerst.” Vaak stamelt de vrouw iets onwaarachtigs als: “Ik vond het een héle léuke ontmoeting, héél sexy zoals je praatte over je verzameling tinnen soldaatjes en je verleden als ambtenaar, je krijgt ook leuke kuiltjes in je wangen als je praat over je overleden moeder…” Dan volgt een korte pauze en valt het guillotine-woord: “máááárrr… ik voelde jammer genoeg toch geen klik met je, heel gek eigenlijk, dus wou ik het hierbij laten.”

Als een politicus na de verkiezingsuitslag met twee speeches in de binnenzak, switch jij als sneue afgewezene meteen naar je plan B. Ook al zou je haar vijf minuten geleden nog het liefst direct willen huwen, samen op wereldreis gaan, of aan haar blonde corpsstaartje naar je zolderkamer willen slepen om haar lieflijk in stukjes te bijten, je zegt: “Goh, dat had ik eigenlijk precies hetzelfde, ik vond je een leuke, spontane meid en kan vreselijk lachen met je lachen, maar… ik voelde ook geen vonk overspringen.”

5 op de 700 First Dates is raak

Pfff… een narrow escape. Waarom willen mannen dat eigenlijk, die walk of shame? Zeker als je weet dat uit de meer dan 700 First Dates-ontmoetingen slechts vijf stellen zijn voortgekomen die nog bij elkaar zijn (bron: Mediacourant).

Wat volgt er nog meer? Een TV-registratie van je eerste wip? De camera’s erop bij je eerste secret date? De daaropvolgende biecht bij je vrouw of vriendin mondiaal digitaal? Ik ben van de partij. Thuis op de bank.