Terwijl de Fransen opnieuw massaal de straat op gaan om hun pensioenleeftijd terug te krijgen naar 62 jaar, moeten we in Nederland zwoegen tot ons 67e – of langer, afhankelijk van de levensverwachting. De vraag die steeds vaker opduikt: hoe eerlijk is dit binnen Europa? Zijn we nog wel één Unie als zulke grote verschillen blijven bestaan?
Frankrijk staat bekend om zijn royaal pensioenstelsel, dat volgens critici niet houdbaar is. Toch vecht het land met hand en tand voor behoud van de lagere pensioenleeftijd. Maar wie betaalt de rekening? Niet alleen de Franse belastingbetaler, maar indirect ook de rest van Europa via EU-subsidies en steunpakketten. En wij, Nederlanders, zijn de brave betaalknechten: we dragen flink bij aan de Europese Unie, terwijl we zelf keihard worden geraakt door steeds hogere pensioenleeftijden en strengere voorwaarden.
De pensioenleeftijd in Nederland stijgt almaar, met het argument dat we langer leven en dat dit financieel noodzakelijk is. Maar waarom geldt dit niet voor landen als Frankrijk of Italië, waar sommige mensen al op hun 60e kunnen stoppen met werken? Waar is die veelgeprezen Europese solidariteit?
Het wordt tijd dat Nederland z’n stem laat horen in Brussel. Als de EU zo graag harmonisatie predikt, waarom geldt dit dan niet voor pensioenen? We leven niet in een eerlijk Europa als we blijven betalen voor landen die hun pensioenstelsel nauwelijks hervormen. Nederlandse pensioenfondsen behoren tot de sterkste ter wereld. Misschien is het tijd om te eisen dat andere landen ook hun verantwoordelijkheid nemen. Eén Europa, één lijn. Of niet soms?
Foto: shutterstock
