Je bent met pensioen en je denkt: he, laat ik gezellig met vrouwlief samen de dagelijkse boodschapjes doen. Laat die gedachte direct varen. Pak de krant nog een keer, lees een boek, hark de tuin, pomp je fietsbanden op, was je auto, maar ga niet samen naar de super.
Observatie bij de Appie: man en vrouw van rond de 65 lopen samen door de paden. De rolverdeling is helder: man duwt kar, vrouw roept dingen naar man vanaf een briefje. ‘Henk, pak jij de suiker, die goedkope van het huismerk.’ Twee paden verder, vrouw kijkt in de kar. ‘Huh? Dit is niet de goede suiker, dit is de dure. Jezus, Henk, let nou ff op!’ Dit tafereel herhaalt zich eindeloos tot aan de kassa waart Henk inmiddels als een leeggelopen ballon achter het karretje dwarrelt.
De man achter een supermarktkar is altijd de pineut, de loser, de pispaal, de verloren ziel, de kansloze werkloze.
Wellicht worstel je met het zwarte gat na een druk en intensief werkzaam bestaan. In de super blijft van je ego, je zelfwaarde helemaal geen steek meer over. Je bent verworden tot de voetveeg van je vrouw, de excuusbejaarde die niks anders te doen heeft.
Variant op deze walk of shame: door je vrouw naar de super worden gestuurd met een boodschappenlijstje en dan urenlang zoeken naar biologische mierikswortel of links draaiende yoghurt van een jak uit Tibet. En dan bellen wat ze bedoelt en dan de smartphone op stil hebben staan…
Doe lekker in je eentje boodschappen en neem wat JIJ lekker vindt…
Foto: Getty
