De nieuwe vriend van je dochter is ouder dan jij. Maar betalen, ho maar!
Waarom betaal je als (schoon/stief/groot)vader altijd alles voor iedereen als je uit eten gaat? Wij betalen in restaurants altijd de rekening voor de hele familie. Dus ouders, de kinderen (23 en 25, uitwonend). En als ze een vriendin (of later een kind) bij zich hebben, betaalt hij ook voor hen. Geen probleem, eens een kind, altijd een kind. Met veel plezier en zolang wij het ons kunnen veroorloven, maar gek blijft het.
Als de kinderen – in feite zijn het jong volwassenen – mee op vakantie gaan, kunnen ze bij wijze spreken hun portemonnee thuis laten. Want in het weg-, berg- of dorpsrestaurant is de rekening voor ons. Het komt niet in ons op om te zeggen: “Zullen we de rekening delen?” Eens een vader, altijd een vader.
3 vragen komen bij ons op:
- Doe u dit ook?
- Is het normaal wat ik doe?
- Tot welke kinderleeftijd of groepssamenstelling duurt dat betalen voor alles?
Onze columnist George maakte als vader en vriend pas geleden het volgende mee. ‘Ik heb een vriend van 58 jaar. Die is gaan samenwonen met een vrouw van 55. Die vrouw heeft twee uitwonende zonen van 23 en 25. Als die mee uit eten gaan, betaalt de moeder of mijn vriend de rekening. Als hun vriendinnetjes meegaan doen de vrouw en mijn vriend niet flauw over de rekening: ze betalen voor iedereen. Mijn vriend zei laatst: “Uit eten gaan wordt er post-covid niet goedkoper op. Met 6 man tik je snel de 250 euro aan.”
Nu komt het. De moeder kon een keertje niet mee naar het restaurant, omdat ze zich niet lekker voelde. Mijn vriend ging alleen met de zonen en de twee vriendinnen. Veel gelachen (“het zijn leuke jongens”) en op het einde kwam de onvermijdelijke rekening. Kennelijk had mijn vriend in de ogen van zijn vriendins zonen de benijdenswaardige status van stiefvader bereikt. De jongens bewogen niet. Ze knipperden niet met hun ogen. Ze deden geen voorstel tot splitten. Ze dachten er waarschijnlijk niet eens over na. Mijn vriend: “Kennelijk beschouwden ze mij als een natuurlijk verlengstuk van hun moeder. Net als hun oude, natuurlijke vader dat was. Ik was nu stilzwijgend bevorderd tot de nieuwe vaderlijke pinautomaat.”
Vraag van mijn vriend: moet dat zo eeuwig doorgaan, en zo neen, hoe pak ik dat dan aan?
Nog een interessante casus: de nieuwe aanhang is ouder dan de vader!
Mijn vriend heeft een latrelatie. Hij heeft een zoon, zijn vriendin heeft twee dochters, allemaal volwassen en uitwonend. Met verjaardagen van de kinderen gaan ze vaak met de jarige gezellig uit eten. Een van de dochters wordt binnenkort dertig en ze vroeg of ze haar nieuwe vriend mocht meenemen naar het etentje. Deze nieuwe vriend is achter in de vijftig: een jaar ouder dan mijn vriend. Mijn vriend en zijn vriendin hebben hem nooit eerder ontmoet. De moeder is niet blij met de keus van haar dochter, maar ja, ze zegt er niks van.
Toen kwam de rekening. De oudste man aan tafel (de nieuwe vriend van de dochter dus) gaf geen sjoege en liet zich heerlijk fêteren. Thuis ontplofte mijn vriend: “Dat is eens maar nooit weer.” Wat zou jij doen, geachte Falderaar?
