George: ‘Als ik over de Wallen struinde, hield ik nooit de kilometers bij. En anders dan een enkelband heb ik nooit een stappenteller om mijn been gehad. Maar ik schat dat ik tijdens mijn ommetjes door dit frivole funpark, zo ongeveer de dagafstand van de Avondvierdaagse bij elkaar liep. Maar dan zonder de verkwikkende marsliederen. Laat staan van die EHBO-posten waar ik mijn blaren kon laten doorprikken. Daarentegen scoorde ik op De Wallen wél met enige regelmaat een kruisje.
Kruisjes als bewijs van het volbrengen van de ‘echte’ Avondvierdaagse.
Steeds meer ramen op de Amsterdamse Wallen staan leeg. Vooral overdag verhuren raamexploitanten nog maar weinig aan sekswerkers. De overdosis toeristen (= kijken, kijken, niks kopen) zijn ongunstig voor de klandizie.
Helemaal alleen op stap, dus zonder mijn meevoelende wing man, dat was wel even doorbijten. Maar uiteindelijk had ik genoeg lef om af en toe een dame aan te spreken. Dat ik me daarbij regelmatig uit mijn jas bloosde, zodra een vrouw mij wenkte of mij recht in de ogen aankeek, bleef ongemakkelijk. Maar dat boekte ik alras af op de post Alle Begin is Moeilijk. Ronduit ontluisterend waren de situaties waarbij ik na wat getwijfel terugliep naar het raam van mijn keuze, en dat dan net het gordijn dicht zat. (Dat niet zelden ook nog pesterig heen en weer wiegde, als bewijs dat ik slechts een fractie van een seconde te laat was.) Zoiets verdroeg zich slecht met de illusie dat ik die avond de eerste en enige bezoeker zou zijn.
Sexshop op de Wallen in Amsterdam
‘De weg zelf is je bestemming,’ sprak de Chinese filosoof Confucius 500 jaar voor Christus. Nou, dat gold zeker op De Wallen. Want terwijl de zoektocht soms uren in beslag nam, duurden de bezoekjes amper een kwartier. Een hoge omloopsnelheid was kennelijk de basis van het verdienmodel. Hierdoor leek het hele spektakel verdacht veel op een bezoekje aan een autowasstraat. Als de deur eenmaal achter mij dichtviel was er geen weg meer terug. Laat staan dat ik op zo’n rode noodknop kon drukken, of dat ik mij eruit kon smoezen door te zeggen dat ik mij vergist had in het huisnummer. Alle handelingen, te beginnen met het afrekenen, volgden een strak stramien. Een voorstelrondje zat er niet. Eigen inbreng was taboe.
De Oudezijds Achterburgwal, oftewel de hoofdstraat van de Wallen, wordt gemiddeld door 3,1 miljoen mensen bezocht. Er zijn attracties die een moord zouden doen voor 14.675 bezoekers per jaar.
Niet toevallig spreekt de sector over een peeskamer: een ruimte waar wordt aangepeesd (= flink doorgewerkt). Kortom, het werd mij al snel duidelijk dat ik op zoek moest gaan naar variaties op het Ramen Rondje, want haastwerk en illusies verdragen elkaar slecht.
Tot slot nog even dit: ik had een vermogende kennis en die liep op De Wallen wekelijks zo ongeveer de maximale dagafstand (= 50 km) van de Nijmeegse Vierdaagse bij elkaar. Vanuit zijn dorp pakte hij ongelogen de bus naar Amsterdam Centraal en begon dan aan zijn voettocht. Op een enkele avond betaalde hij maar liefst drie keer een dame. Eerst bezocht hij het ‘naaiatelier met publieke functie’ van dame A. Daarna vervolgde hij zijn zoektocht om uiteindelijk bij dame B naar binnen te gaan. En terwijl menigeen daarna volledig opgefikt dan wel blut zou zijn, ging hij voor de afterburner nog even langs bij dame A om met haar te bedvogelen.
Nee, dat was geen grootspraak, dat had hij niet nodig. En nee, hij ging niet drie keer achterelkaar met zijn auto door de wasstraat. Zelfs niet een keer. Dat vond hij serieus zonde van zijn geld.’
