In Nederland kunnen we afzeiken

Het is een religie in Nederland. Al op de eerste polders smeerden overwerkte landbewerkers met modder een krulsnorretje op hun bovenlip, om vervolgens de stadsregent na te doen: “Kijk mij!”.

Het zou ons niet verbazen als er grottekeningen gevonden worden van een holbewoner die zijn middelvinger opsteken naar een bizon. Heiligmaking en machtsverering zijn voor de Amerikanen, nog diep in onzer ziel wordt een taart in het gezicht van de minister-president gegooid. Dus, geen wonder dat de Nederland ooit overkookte van pesttelevisie. Eind jaren ’90 was het tij hoog: talloze afzeikshows werden geproduceerd. Het werd bijna moeilijk het huis te verlaten zonder geteisterd te worden door een nep-dominees en -japanners. Half Nederland bestond uit roofdieren met nepsnorren, de andere helft uit onwetende prooi. Het was ook in deze tijd dat Sascha Baron Cohen zijn fameuze typetjes verzon. Met cheetahsneldheid schiep hij fopgangsters, homo-erotische Oostenrijkse presentatoren, en bovenal: Borat.

En nu Borat 2. Leuk hoor, het trucje werkt nog steeds. Maar het komt niet tot dezelfde hoogten als onze televisie van de jaren ’90. Herinnert u zich Rob Muntz nog? Verkleed als dominee kreeg hij strenge Texaanse evangelisten zover om ‘godverdomme’ te zeggen op live televisie. Voordat Borat de komische aarde verschroeide in Amerika, was Muntz dus hoofd uitzuiger.

Helaas pushte hij het iets te ver. Verkleed als Hitler liep hij achter orthodoxe joden aan in Wenen. Dat werd niet geheel op prijs gesteld door de kostbare VPRO achterban.

Nederland was hierna een beetje klaar met het format. Het duurde dus nog een tijdje voordat Wendy van Dijk een enorme kijkcijferhit scoorde met (het inmiddels foute?) Ushi & Dushi. Ook dat komt nu niet meer op tv terug. U weet wel: vanwege de black– en yellowfaces…