Deze week noteerde acteur en multi-vader Peter Faber (106) alweer zijn vijfde scheiding. Relationeel blijkt ie niet erg sterk en dat was precies het thema van De Gulle Minnaar, dat we gevoeglijk kunnen beschouwen als autobiografie. Want alsof de filmgoden zelf de spot met hem wilden drijven, werd Peter’s onstuimige privéleven per ongeluk in een onbedoelde slapstickkomedie veranderd. We zien Peter als pas gescheiden (tja) vader, die zich de avances van de hitsige schoolpleinmoeders gretig laat smaken. Totdat ie zijn ware liefde (Mariska van Kolck) vindt. Het resultaat was als een slap aftreksel van een slechte soap.
Mariska van Kolck verdween spoorloos
Dat vonden zelfs de makers. Marjan Berk, op wier boeken het scenario zeer losjes waren gebaseerd, huiverde bij het idee dat haar werk op zo’n wankele manier in beeld werd. Producent Rob Houwer had niet genoeg tissues om zijn tranen van spijt te drogen nadat hij had besloten Mady Saks als regisseur aan te nemen. En actrice Mariska van Kolck, die misschien wel de grootste heldin van de film had moeten zijn, was zo ontevreden dat ze na de première spoorloos verdween. Vooral omdat ze toen pas ontdekte dat ze voor de Gulle Minnaar integraal was nageschynchroniseerd. Misschien had ze gehoopt op een Oscar-waardige prestatie, maar ze eindigde met een Razzie-waardige nachtmerrie.
Achterhaalde rommel
De kritieken waren eveneens meedogenloos. Het Parool omschreef de film als ‘één aaneenschakeling van grove lol, ongekende platheden en klootloze humor.’ Het Algemeen Dagblad liet geen spaan heel van het werk en merkte op dat ‘Niemand gebaat is bij deze achterhaalde rommel.’ Het NRC was kort en bondig: “Die film deugt niet.’ Trouw ging nog een stapje verder en noemde het simpelweg ‘een vunzig filmpje.’ Ouch! Alsof het niet erger kon worden, werd de film in 1990 uitgebracht tijdens het weekend van de WK-finale. Het Nederlandse publiek had belangrijkere zaken aan zijn hoofd dan de capriolen van een geflopte minnaar. Het resultaat was een lege zaal, niet alleen in het openingsweekend, maar ook in de weken daarna. ‘De Gulle Minnaar was niet alleen een financiële ramp, maar ook een artistiek dieptepunt dat nog steeds een grijns op onze gezichten tovert wanneer we eraan terugdenken. Als er ooit een prijs was voor de meest lachwekkende filmflop, zou ‘De Gulle Minnaar’ ongetwijfeld de hoofdprijs winnen.
