Sylvia Kristel nam ons in 1974 mee op een avontuurlijke reis vol sensualiteit en ondeugendheid in de film die het begrip ‘erotisch’ een nieuwe dimensie gaf: Emmanuelle. De film, met Kristel in de hoofdrol, was een wilde cocktail van erotische escapades en exotische locaties. Een film waarin de grenzen van fatsoen werden opgerekt en een verhaal dat zichzelf niet al te serieus nam. Emmanuelle, een jonge vrouw die de wereld rondreist en haar seksuele ontdekkingen op een ongegeneerde manier deelt, zorgde voor menig opgetrokken wenkbrauw en rode blos op de wangen van het bioscooppubliek.
Grenzen van seksualiteit
In deze tijd van politieke correctheid en gevoeligheid voor alles wat met intimiteit te maken heeft, zou een moderne Emmanuelle-film wellicht niet eens meer het groene licht krijgen. Waar de oorspronkelijke film de grenzen van seksualiteit verkende met een knipoog en een ondeugende grijns, zouden hedendaagse censors waarschijnlijk hoofdschuddend hun veto uitspreken. Emmanuelle brak niet alleen taboes, maar veegde ze ook met een kwast van verleidelijkheid weg. In een wereld waarin sommige mensen zich beledigd voelen door het kijken naar een schouder, zou een film als Emmanuelle gezien worden als een gevaarlijke duik in het onbekende, een duik die onze fragiele moraal zou kunnen doen wankelen.
Verdrinken in preutsheid
De tijden zijn veranderd, en de romantiek van Emmanuelle lijkt nu een vleugje nostalgie te dragen. Het was een film die flirtte met de grenzen van het fatsoen, maar zonder de bedoeling om te choqueren. Het publiek was getuige van een tijd waarin vrijheid van expressie, zelfs op het gebied van liefde en lust, als vanzelfsprekend werd beschouwd. Dus laten we even stilstaan bij de onbevangenheid van Emmanuelle, een tijd waarin liefde en lust zich nog niet verstopten achter gesloten deuren. Een tijd waarin het publiek niet werd beschermd tegen de verleidingen van het witte doek. In een wereld die soms lijkt te verdrinken in preutsheid, is het misschien wel eens tijd om terug te kijken naar Emmanuelle en stiekem te glimlachen om die brutale, ondeugende tijd die we ooit durfden te omarmen.
