Een ijskoud bad vol puberellende
Eerst las ik in Story: ‘Stien den Hollander wil haar vader nooit meer zien.’ Daarna zei Stien (21) een paar dagen terug in de Volkskrant: ‘Het leven is in principe kut.’ Vraag van FALDER’s Verwonderman: ‘Kan er ook een normaal meisje worden afgevaardigd naar het Eurovisie Songfestival?’ Maar het werd Stien den Hollander en lees even mee in het Volkskant- interview dat de argeloze lezer achterover werpt in een ijskoud bad vol psychiatrische puberellende.
Stien den Hollander (21), alias S10, zingt begin mei voor Nederland op het Eurovisie Songfestival, en dat zullen we weten ook. Het meisje had het zwaar in het leven. Ze is goed voorbereid. Ze zong eerder over nachtelijke zwerftochten door de stille stad. ‘Soms praat het water met me, de regen op straat. Zelfs de kuilen in de wegen, de tegels zijn raar.’ ‘De gaten in de deuren, je kent ze wel, iedereen heeft weleens in een woede-uitbarsting een deuk in een muur geslagen, toch?’ Uw Verwonderman betwijfelt dat. Stiens vroegere liedjes hadden titels als Psychoses, en Van kant. Ze zijn getruffeerd met mentale nood en psychisch onbehagen.
Alles is fucked up
Stien: ‘Ik ben bang dat ze me ooit weer in een isoleercel gooien’ (VPRO-documentaire). Stien had een liefdevolle moeder, maar de vader was na haar geboorte vertrokken. Stien werd geplaagd door angsten en stemmen in haar hoofd. Ze kreeg een psychose, en belandde zelfs in een isoleercel. Ze schreef liedjes over geestelijke noodsituaties, met ‘nogal verontrustende zinnen’. Op school overheersten de angst en de stemmen.
Een zingende patiënt.
Begrijp me goed, lieve lezer, uw Verwonderman heeft reuze met haar te doen en ik hoop dat alles goed komt met Stien, maar liefst zonder een pijnlijk Eurovisie Songfestival. Het devies dat Stien door het bestaan voert luidt: ‘Het leven is kut.’ Alles is fucked up, klinkt het in het potjeslatijn van Stiens ongezellige jeugd.
Verwonderman snakt naar een vrolijk zingend meisje
Uw Verwonderman snakt naar een vrolijk zingend meisje uit Spijkenisse. Een uit een twee-oudergezin met een vader en moeder die ze papa en mama noemt, een vader die gewoon bleef en niet sloeg. Een meisje dat twijfelde tussen havo en vwo; het werd havo en door haar stinkende best te doen en veel bijles kon ze naar de Pedagogische Academie, waar bleek dat ze best goed kon zingen, enzovoort, enzovoort, en dat leidde er allemaal toe dat er een vrolijke Hollandse meid werd afgevaardigd naar het Eurovisie Songfestival, zonder abortus, jeugdtrauma’s of spuit in haar arm.
Het aanstaande Eurovisie Songfestival 2022 vindt plaats in Turijn 10, 12 (voorrondes) en 14 mei. Ik denk dat Stien de voorrondes niet overleeft. Belangrijkste reden: Stien zingt in het Nederlands. Van de tekst hoeft ze het niet te hebben. En dat is maar goed ook. Wie heeft er zin in: ‘Ik schuil onder de tafel / En ik hoop dat jij me vindt / Ik wacht al heel de avond / Oh, ik lijk wel een kind.’ EN: ‘(…) God, wat moet ik anders?/ Wanneer is het genoeg? / Ooh-ooh, aah-aah / Hier in de diepte hoor ik steeds maar weer je naam / Ooh-ooh, aah-aah / Oh, mijn lief, wat moet ik nou? / Dat is geen liefde meer, dat is een ziekte.’
Zoveel ellende op een speldenknopje bestaan. Verwondermans warme medeleven en sympathie ligt bij Stien, maar toch ook bij de kijker. Een zangeres die haar trauma’s wegzingt moet naar de dokter, niet naar het Eurovisie Songfestival.
