Daar hebben we ‘m dan, de Nederlandse speelfilm die zijn tijd ver vooruit was op het gebied van niet-zo-subtiele onhandigheid en gênante platvloersheid. Honneponnetje, een naam die met zo’n knullige tederheid wordt uitgesproken dat je bijna medelijden krijgt met de arme lettergrepen die aan elkaar geplakt zijn. Dit meesterwerk, als je ‘meester’ losjes definieert, wist zichzelf te positioneren als een cinematografisch staaltje dat net zo gedenkwaardig is als een vergeten boodschappenlijstje. Laten we eerst even stilstaan bij het castingdrama dat zich als een verwarde ballerina rond deze film ontvouwde. Ellen ten Damme, die oorspronkelijk de hoofdrol zou spelen, kwam in een typisch Nederlandse twist van het lot te vervallen. Maar kijk, het universum bleek uiteindelijk vrijgevig voor Ellen, want laten we eerlijk zijn, wie wil er nu geassocieerd worden met een film die het onbedoelde dieptepunt in de cinematografische geschiedenis heeft bereikt?
Ruud van Hemert? Bruut van Hemert!
Gelukkig voor haar kreeg ze een schrale troostprijs in de vorm van de titelsong. Nu kun je je afvragen of dat een lot uit de loterij is, maar vergeet niet dat het nummer hoogstwaarschijnlijk minder mensen blijvende schade heeft toegebracht dan de daadwerkelijke film zelf. Dus, chapeau Ellen, je ontsnapte aan een wankelende trein die recht op een ravijn afstevende. Dan hebben we nog de regisseur, Ruud van Hemert. Ook wel bekend als de ‘Bruut van Hemert’. Men zegt dat zijn omgang met de cast niet bepaald een zachte omhelzing was, maar eerder een gedurfde poging om ze door een emotionele wringer te duwen. We vermoeden dat de cast dat allemaal erg waardeerde terwijl ze zich afvroegen of ze moesten huilen of lachen. En laten we niet vergeten dat deze man de drijvende kracht was achter pareltjes zoals ‘Schatjes’, wat blijkbaar als prestatie gold.
Lichamelijke liefde buiten het klooster
En net zoals Akkemay in Schatjes 14 jaar was, zo was de vrouwelijke hoofdpersoon, Honneponnetje/Nada van Nie ook pas 15. Ook haar bijdrage kende een sensuele connotatie Ze ontsnapt uit een klooster om de lichamelijke liefde te ontdekken. Trouwens, dit dramatische plot bleek slechts een opwarmronde voor haar verschijning in de film ‘Intensive Care’, ooit uitgeroepen tot de slechtste film aller tijden. Best knap, want bij Honneponnetje was het alsof het universum zich verzamelde en besloot: Laten we de absurdistische slapstick opvoeren, maar dan zonder de eigenschap ‘grappig’.” Een film die met volle overtuiging de normen van stijl en smaak verpletterde, terwijl het publiek zich afvroeg of het zinvol zou zijn om zichzelf uit pure genade in de ogen te steken. In een wereld vol cinematografische juweeltjes, straalt Honneponnetje als een flikkerende gloeilamp op een donker pad – een pad dat we met de snelheid van het licht achter ons willen laten.
