De schrijver van het verslag van Heino’s laatste show, die uit een misplaatst soort bescheidenheid zijn naam niet in dit orgaan van de Staatsliedenbuurt (oplage 22.000) heeft vermeld, weet een buitengewoon levendig en bloemrijk verhaal te breien rond dit tragische optreden, waarvoor ‘de halve Staatliedenbuurt’ een kaartje had gekocht. Kennelijk houden oude krakers van Duitse camp.
Pruik en zonnebril
‘Om klokslag 20.15 uur klonk de bombastische ouverture (…) en daar kwam hij dan: de 80-jarige met blonde pruik, zwarte zonnebril (die voortdurend van zijn gerimpelde botoxneus afgleed) en een fors diamanten kruis om zijn nek’.
Uilenbrillen en girafnekken
‘De Melkweg was stijf uitverkocht en Heino heeft nog steeds een grote schare fans, die voornamelijk bestaat uit kale lesbiennes en heterovrouwen met uilenbrillen en girafnekken. Eind maart vertelde hij aan de online televisiezender STUGGI TV uit Stuttgart het gekste wat hem ooit was overkomen: iemand had hem op het podium een beha toegeworpen.’
Het is verleidelijk het hele verhaal uit de Staatskrant te citeren of op zijn minst een link te vermelden waar je het kunt lezen, maar helaas, daar voorziet de Staatskrant (www.staatskrant.com) niet in. Schade!
Heino-parfum
Nog een paar dan: ‘Bij de ingang van het poppodium was Heino-parfum en een Heino-kookboek verkrijgbaar en al zijn biografieën (…)’.
‘Echt zingen doet der Alte niet meer, het is meer zing-zeggen wat de klok slaat.’ ‘Eeuwig zonde was dat het repertoire van Rammstein niet gezongen werd, of dat frontman Till Lindermann van de Holocaust-exploiterende Tranzmetallband zelve even een pittig gastoptreden zou verzorgen. Er blijkt namelijk achter de schermen een zakelijk akkefietje te zijn, waardoor Heino de covers van Rammstein niet meer mag zingen.’
Prachtig is ook de afsluitende alinea. ‘Dit afscheidsconcert leek niet te bestaan. Iets uit een andere wereld, een andere tijd. Hij had het ook steeds over 1972. Was dit wel Heino? Was dit geen zingend wassen beeld?’
Dat Heino er eindelijk mee kapt, stemt de recensent allerminst rouwig. ‘De man, wiens rechteroog uitpuilt door de ziekte van Graves-Basedow, is sinds 1955 actief op de bühne. Gelukkig is daar (…) op 31 maart een einde aan gekomen. Als de hel bestaat, dan zingt Heino er vast en zeker op een Tiroler vulkaan brandend tot in den eeuwigheid.’
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina
Volg ons op Twitter: @FalderNL en mis niets dat elke dag leuk, interessant of tof is.
