Hij stond tig keer in een vol Ahoy, heeft 48 albums gemaakt, maakte de elleboogstoot tot een iconische beweging en is natuurlijk de Nederlandse Frank Sinatra.
We bellen Lee Towers (echte naam Leen Huijzer, was ooit geen kraanmachinist maar onderhoudsmonteur van kranen -red.) op de dag voor Kerstmis 2021. Op de vraag of hij bang is voor het moment dat het allemaal over zal zijn, de optredens, de roem, het applaus, zegt de sympathieke Rotterdammer resoluut: ‘Welnee, joh, ik heb nu 48 albums gemaakt, er liggen er nog 2 op de plank plus een biografie. Voor corona stonden er nog 100 optredens in de boeken. Ik heb een gigantisch aantal awards gewonnen. Ik denk dat ik bovendien best een belangrijk steentje heb bijgedragen aan de Nederlandse muziekhistorie. Belangrijk voor mij is: zo lang de mensen me willen zien en horen, is het goed. Zingen is nu eenmaal mijn ding. Ik krijg nog elke keer een goede stoot adrenaline als ik op het podium sta. Heerlijk! Natuurlijk ben ik wat ouder en acht jaar geleden ben ik aan mijn rug geopereerd en dat is niet helemaal goed gegaan. Maar ja, zolang ik nog kan lopen en staan zing ik door.’
En daar zit hem de kneep: staan kan Lee niet meer na een val op zijn heup in 2023. Dus staan op een hoogwerker en langs de kant staand duizend high fives geven aan de lopers is er niet meer bij anno 2024.
De man die zijn lijflied You’ll never walk alone tot epische hoogte bracht, heeft overigens niks met leeftijd. In 2021 zei hij nog: ’75 is ook maar een getal. Ik ga nog twee keer per week naar de sportschool, zing elke week in de studio om mijn stem in conditie te houden. Als ik zie hoe jongere collega’s op mij reageren of mij toezingen op events als de Vrienden van Amstel Live, dan staan 11 dagen mijn haren overeind. Dan spring ik bij wijze van spreken nog over de Eiffeltoren heen! Achter de geraniums gaan zitten betekent een glijdende schaal. Dat wil ik niet en doe ik ook niet.
Kijk, ik ben financieel onafhankelijk, ik hoef niet meer op te treden, ik zou zo kunnen stoppen. Maar ik vind optreden nog geweldig. Dan denk je toch niet aan stoppen?
Corona zette twee jaar lang dikke strepen door alle events en optredens en hield Towers aan huis gekluisterd. ‘Het was een rare tijd, je kon de tv niet aanzetten of het ging erover. Ik zocht voortdurend naar wat verstrooiing. Ik had toen vooral ongelooflijk veel medelijden met mensen die hun vak niet meer konden uitoefenen, de mensen in de horeca, de mensen van de toeleveranciers zoals geluid en licht. Alles stond op nul.’
Nu lijkt de tijd ver weg dat Lee ooit nog goed kan lopen. In de Volkskrant van vrijdag 12 april 2024 zegt hij: ‘Dat burgemeester Aboutaleb nu ook stopt is een mooie kapstok om het afscheid aan op te hangen.’ De laatste keer Coolsingel zal emotioneel worden. ‘Ik zal best een traantje wegpinken.’ Helemaal verdwijnt You’ll Never Walk Alone niet uit de marathontraditie. Volgens jaar klinkt zijn versie vanaf een bandje. ‘Ben ik er niet, dan ben ik er toch. Dat is mijn legacy,’aldus de sympathieke Rotterdammer in de Volkskrant.
Foto’s: persdienst AvroTros, leetowers.nl. Wikipedia,
