Al twintig jaar lang sport ik niet. Ik predikte de woorden van Midas Dekkers als heilige taal: van sporten wordt je dom, ik werk liever aan mijn geest. Dát zei ik tegen vrienden, die mij dan interessant vonden. In werkelijkheid was het helaas niet alsof ik alleen maar ingewikkelde filosofie las onder het genot van ingewikkelde wijnen en schoteltjes geïmporteerde brie. Nee, vaak lag ik toch met een zak borrelnootjes (bacon en kaas) en een biertje (niet eens speciaal-), te kijken naar een oude James Bond-film, liefst met Sean Connory (in de film bedoel ik, al mag hij ook naast mij op de bank komen zitten). Zo bleef die geest ongeslepen, en kreeg ik de conditie van een dikke Franse koning.
Vorige week vertelde de dokter mij dat die ‘geoefende geest’ van mij me niet zou helpen tegen corona – tenzij, voegde hij er wijsneuzerig aan toe, ik elke ochtend een half uur achternagezeten werd door een geest, en zo aan mijn exercise zou komen. Nadat ik me had ingeschreven bij een andere huisarts, eentje die geen carrière in de komedie ambieert, ben ik toch over zijn woorden gaan nadenken. In tegenspraak met het oude cliché was mijn lichaam geen tempel. Nou, wellicht zo’n vervallen Griekse tempel, waarvan je toch echt een 3d-tekening nodig hebt om er enige vorm in te herkennen.
Ik hakte de knoop door. Ik ging weer sporten. Direct kwamen de dromen van vroeger terug: een omhaal, doelpunt, en het gejuich – zoals ik Van Basten dat zag doen toen ik nog een mensenjoch was.
Wat ik vond, toen ik op het internet sportverenigingen voor 50-plussers zocht, is mens- (en zeker man-) onterend.
De websites zijn collages van lachende senioren. Allemaal minstens aan de verkeerde kant van de 70, met glimlachen die alleen voorkomen bij mensen die alle schaamte al hebben laten varen. Mensen die al zo vaak druiperig en naakt voor een 40-jaar jongere verpleegkundige hebben gestaan, dat de driekwartsjoggingsbroeken (jawel, ze bestaan) en véél te strakke sporthesjes ze helemaal níks meer doen.
De websites adverteren‘walking’-versies van alle denkbare sporten. Walking hockey, voetbal, tennis – ik heb nog net geen walking hardlopen gezien. Die harde Koeman-trap en Van Basten-goal die ik in gedachte had zouden in deze kringen absoluut bestraft worden met een gele kaart en een medisch onderzoek.
Nog een sport hoger op de ladder richting de dood: 50-plus aquarobics. Voor wie het niet kent, ik benijd u. YouTube heeft genoeg filmpjes om bij te voegen maar ik heb te veel respect voor mensenrechten om dat te doen. Hoe kan het bestaan in een wereld waar The Rolling Stones nog arena’s platspelen? Of zouden die na elke show ook met paarse 1-kilo gewichtjes door het zwembad dartelen? Dan eindig liever als medeoprichter Brian Jones…
Maar dat is nog niet het ergste. Neen, het allerergste vind ik Nordic Walking: een vrouwenhobby van senioren die niet één, maar twee stokken nodig hebben om te wandelen, en daar dan maar een sport omheen hebben verzonnen.
Kijk, ik sluit helemaal niet uit dat ik ooit aan Walking-sporten zal meedoen (als ze me nog willen hebben) en ik ben heus openminded genoeg om ooit een aquarobics bad te betreden, maar nóg niet. Tegenwoordig wordt een man gemiddeld tachtig, maar die laatste 30 jaar wordt door de sportwereld achteloos ineengeschoven. Kan er niet een vereniging zijn voor vijftigers, én een voor zestigers, én… etc.?
Dan kan ik nu nog mijn Van Basten-trap oefenen, en hoeven de goede mensen die graag wandelend sporten mijn cynische geklaag nog niet in de kleedkamer te dulden.
Overigens, hoe erg kan Walking Football zijn als legende Sjaak Swart eraan meedoet?!
