Goed, luister even, dames en heren! Ik ben buurman Hans en ik moet het echt even kwijt. Terwijl iedereen lovende recensies heeft over het nieuwe seizoen van Gooische Vrouwen, zit ik hier met mijn handen in het haar. Hebben we niet belangrijker dingen te doen, dan ons te verliezen in de luxe levens van een stel vrouwen uit het Gooi!
Kijk, ik begrijp dat het fijn is om even weg te dromen in die wereld van dure auto’s en chique huizen. Maar laten we wel wezen: dat is niet de realiteit voor de meeste mensen, zeker niet voor de gezinnen die hier bij mij om de hoek, bij de Voedselbank aanschuiven. Daar worden de mensen niet geholpen met een goed gesprek over wie nu de meeste designerhandtassen heeft of wie er het best uitziet op een feestje. Nee, die mensen vechten elke dag om de eindjes aan elkaar te knopen.
Zak chips op de bank
En wat doen wij? We zitten met een zak chips op de bank, te kijken naar Cheryl, Claire, Anouk en Roelien, en we denken dat we iets missen als we niet weten wie met wie aan het daten is. Deze serie hangt aan clichés aan elkaar vast. Maar achter elk cliché schuilt een waarheid. Dit snobisme dat nu op de hak wordt genomen, bestaat echt. Die échte vrouwen in het Gooi leven in hun eigen wereld, terwijl om hen heen de rest van de wereld om hen heen in brand staat. Ze hebben hun perfecte levens, maar wat doen ze voor de mensen die het moeilijk hebben? Misschien een leuke veiling voor het goede doel met designkleding, waar de champagne rijkelijk vloeit. Of een benefietavond op de hockeyclub. Maar zullen ze ooit uit hun luxe bubbel kruipen en werkelijk de handen uit de mouwen steken voor die gezinnen, waar het moeilijk is om elke avond een maaltijd op tafel te toveren?
Afstandsbediening
Dus, beste mensen, laten we de afstandbediening opzijleggen en in plaats daarvan onze energie richten op iets constructiefs. Laten we de handen uit de mouwen steken in de Voedselbank, of vrijwilligerswerk doen bij een andere mooie instelling. Heb je daar geen zin in? Een praatje maken met iemand die het moeilijk heeft, is ook genoeg. Waar het mij om gaat: laat je niet verblinden door wereld van geld. Houdt oog op diegenen die hulp kunnen gebruiken. En weet je. Hulp geven, al is het maar een beetje, voelt onbetaalbaar veel beter, dan ik-weet-niet-hoeveel geld uitgeven voor een of ander prul.
‘Buurman Hans’ staat voor ‘de gewone man’ en is een mix van meningen die wij opvallend vaak ons heen hoorde.
