Hoe leeg oogden straten nog beginjaren zeventig. Niet iedereen had een auto. Laat staan twee auto’s als nu. Had je een auto, dan ging je ermee op vakantie. Naar Ommen, Epe, of Dedemsvaart. In Nederland dus. een enkeling waagde de grote reis naar het zuiden. Helemaal naar de Costa Brava in Spanje. Zoals wij. Wij waanden ons als ontdekkingsreizigers naar gebieden op aarde die nog nooit in kaart waren gebracht. Kortom, deze reis zorgden voor onvergetelijke ervaringen. Zoals deze:
- Het Taptoe-vakantieboek mocht eindelijk open. Dat had ik de laatste schooldag voor de vakantie al meegekregen, maar ik moest ‘wachten’ tot we met de auto gingen vertrekken.
- Broer en ik kregen allebei een eigen rolletje Rang, dat van mij was al op voor we de snelweg bereikten.
- Uit de koelbox toverde mijn moeder broodjes cervelaat of kleffe basterdsuiker en toe wat bruin geworden partjes appel voor onderweg. Niks geen peperdure Starbucks-koffie of Happy Meal bij de Mac.
- De middensteun op de achterbank; Broer en ik gaven werkelijk geen millimeter toe en sloegen elkaar vakkundig de hersens in als er een elleboog over de denkbeeldige lijn kwam.
- Met als gevolg dat we de maaiende arm van mijn vader probeerden te ontwijken, alleen had hij helaas nogal lange armen. Het werkte wel, want Broer en ik waren meteen stil.
- De cassettebandjes die door de warmte nogal vervormd waren waardoor het geluid niet helemaal meer zuiver was. Als ik nu John Denver met zijn Calypso hoor, moet ik altijd aan de bruine Ford Taunus van m’n vader denken.
- En aan de geur van dat kerstboompje aan de binnenspiegel van de auto. Ik werd er altijd zo verschrikkelijk misselijk van dat mijn moeder altijd een lege plastic tas binnen handbereik had voor het geval ik de hele auto onder moest spugen. Gelukkig had ze ook van die eau de colognedoekjes van 4711 en Wetties in het dashboardkastje liggen, zodat ik die onder mijn neus kon duwen om de kerstboomgeur te vergeten.
- Vlak voor Parijs moesten we ons mond houden. totdat papa weer zei dat we mochten praten. Wij keken toe hoe onze ouders met zweetdruppels op hun hoofd, in het drukke verkeer, de juiste afslag op de vele spaghetti-knoopunten van de Peripherique probeerden te vinden.
- We hadden stapels landkaarten in de auto. Die mijn moeder soms op zijn kop had, zodat ze de verkeerde aanwijzigingen gaf aan mijn vader. wat weer een knetterende ruzie veroorzaakte.
- Van een hoofdsteun of autogordel op de achterbank had nog nooit iemand gehoord. Bij een scherpe bocht rolde je zo over de achterbank van links naar rechts.
- Had jij ouders die gewoon een Caballero of Belinda Menthol opstaken met de raampjes op een klein kiertje?
- Hoe deden we dit alles zonder airco in de auto?
foto: Getty
