‘Zo vlak na m’n eindexamen lagen de wereld en de Friese meren aan mijn voeten. Samen met M. had ik een klein zeilbootje met buitenboordmotor en dektent gehuurd en zou ik voor het eerst zonder paps en mams mijn eigen plan trekken. Onze ouders brachten ons weg en stonden samen zwaaiend op de steiger in Grou terwijl wij ze nauwelijks nog een blik waardig keurden.
Op de zeilschool hadden we het jaar ervoor nog geleerd hoe het moest, knopen leggen, iets met windrichtingen en waterkaarten.
Maar wij dachten nu vooral aan hoe je je zo vrij als een vogeltje voelde op het water met de leukste kroegen en de knapste jongens aan de wal.
Met de wind in de zeilen en in mijn hoofd had ik een topweek. Ik geloof dat ik die week niet een keer onder de douche heb gestaan, want een beetje zwemmen maakte je toch ook schoon? En ik zat voor het eerst met een echte kater aan het ontbijt na een avondje doorzakken in een bruine kroeg op Bacardi-cola, wat ik eerlijk gezegd verschrikkelijk smerig vond.
Nooit voelde die ultieme vrijheid van gaan en staan waar je wilde, zonder je pa en ma in de buurt, zo goed als die ene week in juni 1986. Ik zou het zo weer over willen doen.
Ik heb geloof ik zes avonden macaroni met Smac en tomatenketchup gegeten en een keer patat en kroketten, maar man, man, man wat was het leuk. Niemand die zei hoe laat ik thuis moest zijn en vroeg of ik m’n kamer wel had opgeruimd. Als ik heel vroeg in de ochtend eindelijk onder de dektent in m’n slaapzak nog even lag te luisteren naar het klotsen van het water tegen de boot en ik nog de geluiden van de disco in de verte hoorde, voelde ik me een echte vrouw van de wereld.
Misschien heb ik één keer naar huis gebeld met de drie kwartjes die ik nog over had. Niks geen WhatsAppjes of Facetimen. Ik was er gewoon even niet.
Dit artikel verscheen eerder op Franska.nl
