Het zal velen van ons zijn overkomen, de mannen en vrouwen die geboren zijn na 1958. Niet toevallig ons geboortejaar. Het ‘gedisciplineerde’ schoolleven. Vaak zeer onaangenaam, slechts zelden aanleiding voor vreugde.
De Jozefschool in het dorp had een zekere reputatie en dan met name de directeur ervan. Het beeld van hem zal door de heftige verhalen van de vele leerlingen ongetwijfeld in de loop der jaren nog angstaanjagender zijn geworden, maar dat hij een beul kon zijn stond onverzettelijk vast. Hij stond bekend als de dictator van de 6e klas.
En dat terwijl de andere klassen op zich best aangenaam waren. Het verschil was onmetelijk, een verschil van dag en nacht. Ook daar viel wel eens een klap of een scheldwoord, maar de terreur in de laatste klas was ongehoord. Eenmaal in de 5e klas beland wachtten we in grote vreze af op wat in het komende schooljaar zou komen gaan. Een nare man was het, een leraar die ‘de mepper’ als tussennaam had gekregen. Donderspeeches, klap om je oren en kop onder de koude kraan (en dan met je natte hoofd doodstil een half uur in de hoek staan!) waren eerder regelmaat dan uitzondering. Na de pauze op het schoolplein schreeuwde hij als een drilinstructeur de leerlingen bij elkaar.
Als militairen moesten we opstellen in rijen van 7, precies 15 centimeter van elkaar verwijderd.
Marcherend liepen we dan het schoolgebouw in. Wee je gebeente als je uit de pas liep. Hij sleurde je dan aan je haren de gang door. Huiswerk niet gemaakt? Handen op de lessenaar leggen en wachten op een fikse tik met de liniaal. Thuis protesteren had niet veel nut. Onze vader riep doodleuk: ‘Daar zal hij wel een reden voor hebben gehad.’
Toch waren er gelukkig ook leraren die de les wel hadden begrepen. In de tweede klas hadden we nog een leerkracht die altijd lachend de klas binnenkwam, die op een lichtblauwe scooter reed en mooie lichtbruine suède schoenen droeg. Hij leerde ons kalligrafie, de kunst van het kijken naar fotografie en kunst en nam ons mee naar musea. De man hield het helaas slechts 1 jaar vol op onze school en verhuisde naar Curaçao. Intussen mepte de dictator rustig door. Zoveel levens van jonge mensen verpestend. We zullen nooit vergeten welke vreugdesprong ons hart maakte toen we het overlijdensbericht van ‘de mepper’ lazen in het plaatselijke suffertje…
Foto: Getty
