Feestjes. Ze waren er in alle soorten maten: schuifelfeestjes, schuurfeestjes, kasfeestjes, tuinfeestjes, feestjesfeestjes. Stel je daarbij voor, aan het begin van de avond, wij jongens aan de ene kant, meisjes aan de andere kant. Allen in de leeftijd tussen tafellaken en servet, allen een broedplaats van ontluikende hormonen. Freek Vonk had er een prachtig TV-item van kunnen maken. Wij jongens zaten op de apenrots en wilden een zo hoog mogelijk positie innemen. Want hoe hoger op de rots die avond, hoe knapper daarna dame. Zoenen vormde het prille leerdoel. Die hebben we gehaald. In de ene mond belandde je in een op hol geslagen centrifuge, de andere voelde alsof je wegzakte in een weke oester. De een voelde als zomer, de ander leverde je bevriezingsverschijnselen op.
Zoendames van weleer
Het gekke is: veel hiervan zijn onuitwisbare herinneringen geworden. Dus als ik terugkeer in het dorp waar ik ben opgegroeid, en dat is regelmatig, kom ik nog vaak de zoendames van weleer tegen. Meer rimpels, soms gezetter, soms twee druppels water zoals ik hun moeder van vroeger kende. Maar als ik ze dan herken, zijn ze opeens weer het meisje van de feestjes. In een flits denk ik: ik heb je gezoend. Maar dat weet ze niet als ik haar passeer. Ik knik en lach een beetje. Zij ook. Ze móet hetzelfde gedacht hebben als ik.
