Afval scheiden? Dat deden we een beetje. Onze aardappelschillen en ander voedselrestanten belandden in een mand in de schuur. Wachtend op de schillenboer, die eens per week langs kwam. De rest van het huisvuil? Dat verdween in de vuilniskit. Een grote ijzeren pot, met afsluitend kiepdeksel, gratis verstrekt door de gemeente. Want het was de gemeente die zelf verantwoordelijk was voor de afvoer. Wij kenden de vuilnismannen bij naam. Jaap, Geert, Kees en Henk. Ze woonde gewoon bij ons in het dorp. In dienst bij de gemeente als manusjes van alles. Sloten uitbaggeren, straten herstellen, stormschade? Je belde naar het gemeentehuis, waar de secretaris vaak persoonlijk opnam. Die schakelde dan het mannenkwartet in.
Zware dag
Donderdag was het vuilnisophaaldag. Altijd een zware dag voor Jaap, Geert, Kees en Henk. Een van hen bestuurde de gemeentelijke zandwagen, een ander stond in de laadbak, de andere twee tilden de vaak loodzware vuilniskits naar boven, waar deze werden aangepakt. Je zag soms een schep boven de laadbak op en neer bewegen, daarmee stampten de mannen de vuilnis aan. Werd de berg hoger dan de laadbak, dan was het tijd om in te stappen, waarna koers gezet werd naar de lokale vuilnisbelt. Soms mocht een jongen meerijden. Ik was een keer de gelukkige.
Zurige lucht
Voordat we de vuilnisbelt naderden buiten het dorp, kondigde deze zich al aan door een weeë, zurige lucht van zooi. Meeuwen krijsten boven onze wagen, ongeduldig welke lekkere hapjes wij nu weer voor hen meenamen. De auto werd met de kont naar de belt toe gereden. De laadbak ging omhoog, de zware klep opende zich piepend en de lading gleed met een zachte woesj naar beneden. Wij stapten uit. Een van het kwartet mannen sjokte naar de gereedstaande graafmachine. Een paar keer starten en de motor sloeg met een protesterende zwarte walm aan. Terwijl de graafmachine zoveel mogelijk kersvers vuilnis opschepte en bovenop de belt deponeerde, draaiden de wachtende mannen een shaggie. Even een ontspannend paffertje, voordat de volgende rit begon.
