Dorpse verhalen: lekker ‘kloten’ kon je overal

De omgeving van het dorp was als een kwispelstaartend hondje. Daar lag het avontuur je verwachtingsvol op te wachten. Die omgeving, dat was de polder, die voor de meesten niet verder dan zo’n vijf minuten verderop lag. Het spiegelende water in de polderslootjes was ideaal om je dobbertje in uit te gooien. ‘Deeggie’ of wurmpje aan je haakje, en dan maar afwachtend of voorn, baars of brasem toehapte. De slootjes waren, meer dan je lief was, goed voor een nat pak. Als je de aanloop net niet kort inschatte, om naar de overkant te springen. Elke winter vroren ze dicht. Daar leerde je met je houten schaatsen je eerste krabbels zetten. In het voorjaar struinde je de weilanden af, op zoekt naar kievits- of grutto-eieren. De lokale boeren beloonden je met een gulden voor elk gevonden ei. Over boeren gesproken. Veel kinderen uit de klas kwamen van de boerderij. Ze waren populair. Want we kwamen graag bij hen. Het erf oogde destijds anders. Nu zijn er vaak de prachtig opgebouwde stallen, toen was het meer een verzameling van krotjes. Achter elke deur die je opende, schuilde geheimen. De varkenszeug, die je altijd in het donker grommend opwachten, machines, die met scherpe messen de lucht in priemden, de riekende mesthoop die je de adem benam. Ideaal terrein voor verstoppertje of spontaan zelf verzonnen spellen. In het voorjaar hielp je mee met hooien. De beloning? Aan het einde van de dag een ijsje en een onbenoemde seizoenskaart van de boer, die je recht gaf om het hele jaar in de hooiberg te spelen. Het was een jeugd, zoals beschreven in de boeken van ‘Dik Trom’ of ‘De Jongens van de Kameleon.
Een jeugd die je tegenwoordig elk kind zou toewensen, dat nu denkt dat iPad of spelcomputer de ideale speelkameraad is.