Vroeger was niet alles beter, tuurlijk niet. Alleen, verkering zoeken en krijgen blijkt anno 2024 in vergelijking met de jaren 70, toch een grote uitdaging. En je moet als jongeling nu erg veel geduld hebben. Zo leerde ik althans recentelijk.
Je gaat blijkbaar eerst daten, dan heb je nog niks met elkaar. Het is gewoon leuk en er ligt nog niks vast. Je mag geen andere dames daten, dan is dan weer uit den boze. Daarna kom je heel voorzichtig in de pre-relatie, een exclusievere fase, maar nog zonder de volledige toewijding. Vaak omschreven als “praten” of “seeing someone.” Dan komt de tussenrelatie, een hybride status waarbij beide partijen elkaars grenzen aftasten. Soms wordt hier een “situationship” van gemaakt. Pas na veel overleg en wederzijdse bevestiging wordt de relatie officieel. Sociale media zijn vaak de laatste stap in deze bevestiging of kennismaken met de ouders… Maar ook dat is nog onzeker want wie weet gaat het nog uit.
Hoe makkelijk en overzichtelijk was ons leven in de jaren 70 dan! Je had een oogje op elkaar, vaak op school, via vrienden of buurtactiviteiten. Fysiek contact was een belangrijke eerste stap.
Je kreeg al snel verkering, zeg maar een officiële fase waarin je elkaar leerde kennen. Er werden al snel duidelijke afspraken gemaakt over exclusiviteit. Daarna de verloving en trouwen.
Ik weet het wel: de zee is vol vissen en de een is mooier dan de ander. Het is lastig om een keuze te maken, de juiste dan wel. Hebben wij toen te snel gekozen? Ik weet het niet. Ik heb weleens de indruk dat de jongeren maar blijven wachten op de perfecte partner. Maar ik ben bang dat die niet bestaat. De huidige fasering in verkering zoeken weerspiegelt blijkbaar een individualistischer en experimenteel tijdperk, terwijl de 1970’s gericht waren op eenvoud en maatschappelijke conformiteit. Ik wens de jeugd veel wijsheid en vooral veel geduld toe!
Foto: Getty
