Vroeger had je een fototoestel met een fotorolletje van Ilford of Kodak met 24 of 36 opnames
Het rolletje goed inleggen zodat het ‘transport’ met de hendel ervoor zorgde dat je de volgende foto kon nemen. Ik – Falder Sjaak – heb meermalen meegemaakt dat het rolletje niet goed zat en er dus ook niks gefotografeerd was. Doffe ellende. Scherptediepte, uitkadering, de sluitertijd, het was een volwaardige hobby. Telelens of standaardlens? Kleur was voor de meer gefortuneerden. Zwart-wit voor de kunstenaars. Je was altijd uiterst selectief in wat en wie je in beeld trok, want 36 foto’s is vergeleken met de digitale mogelijkheden van nu natuurlijk 3x niks.
Maar het echte magische moment van analoog fotograferen lag hem natuurlijk in het ophalen van de vakantiefoto’s
Hoe zijn ze afgedrukt, hoe zijn de kleuren, wie staat er op en vooral hoe! Het was vaak een mix van ergernis en totale verwondering. De zonsondergang die echt bloedmooi was geworden en als tegenhanger je vakantieliefde die met een zwart hoofd vanwege zwaar tegenlicht totaal onherkenbaar was. Of alle foto’s waren dieppaars afgedrukt, een kleur die ze pas kregen na jarenlang bewaren in diepe kasten. Protesteren bij de Hema had in de meeste gevallen geen kans. Ook meegemaakt: 3 rolletjes die waren verdwenen bij de fotovakhandel. Bleek zijn brievenbus te zijn opengebroken en alle rolletjes opengetrokken en tegen het licht gehouden. Een vakantie in Griekenland in licht opgegaan. Ik zal nooit weten hoe ik toen met die bloedmooie Française op de Akropolis heb gestaan.
De spanning van de vakantieverhalen is gedecimeerd tot een geregisseerd kiekje op een platte Facebook pagina
De teleurstellingen hebben mij ertoe gebracht om de foto’s uiteindelijk zelf maar te gaan afdrukken in een eigen doka. Was uiteindelijk ook geen feest. In het begin was ik nog euforisch als ik een wit vel na belichting in de ontwikkelaar stopte en heel langzaam het beeld zag opkomen. Pure magie! Maar de kwalijke chemische dampen in de ontwikkel- en fixeerbakken in de klein bemeten doka waren nog erger dan een pakje Gauloises.
Hoe dan ook: niemand zit in 2019 meer te wachten op 450 dia’s van oom Henk en tante Toos van hun fietsvakantie in Kroatië, maar de verloren romantiek van het fotorolletje is best iets om te betreuren. Vroeger keek je nog halsreikend uit naar de vakantiefoto’s, terwijl je nu alles instant kunt herbeleven via je smartphone. Het thuisfront kijkt direct mee. De spanning van de vakantieverhalen is gedecimeerd tot een geregisseerd kiekje op een platte Facebook pagina.
Foto: https://nl.depositphotos.com/stock-photography.html
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina
Volg ons op Twitter: @FalderNL en mis niets dat elke dag leuk, interessant of tof is.
