‘Such a Shame’, hoe vaak hebben we daar niet op gedanst in de jaren 80? Met die soort olifantenkreten aan het begin. En al die andere hits van Talk Talk, zoals ‘It’s My Life’ en ‘Life’s What You Make It’. Heerlijk zwijmelen op die prettige synthesizer-galm en al die niet direct thuis te brengen gesampelde geluiden.
New Romantics
De sfeer van Weltschmerz en een onbestemd romantisch verlangen van de muziek van Talk Talk paste helemaal in die tijd. De woede van de New Wave en No Future was voorbij, nu resteerde een grote melancholie. De New Romantics, werden ze wel genoemd. We namen nog maar een biertje.
Dromerige versiermuziek
Talk Talk maakte van die dromerige versiermuziek waarop we net als de door ons begeerde vrouwen driftig arabesken in de lucht begonnen te tekenen en houterig met onze armen begonnen te zwaaien. Onze heupen deden zwoele toenaderingspogingen. Ja, het leven is k*t… en we zitten ‘op dezelfde golflengte’. De dj draaide het vaak wat later op de avond, want het was de ultieme muziek om over te gaan op de versiermodus.
Niemand die meer gevoel in zijn onverwisselbare hoge stemgeluid kon leggen dan Mark Hollis. Daarom was het toch wel triest om deze week te horen dat de leadsinger, gitarist en pianist van Talk Talk niet meer onder ons is. Al hadden we al twintig jaar niet meer van hem gehoord, hij was deel van ons verleden.
Te experimenteel
De band was te experimenteel geworden, lazen we, daarom kregen ze geen nieuw platencontract meer aan het eind van die Thatcher-jaren. Yuppies hielden niet van die melancholieke, onbegrijpelijke toestanden, het was niet hapklaar genoeg. Mark Hollis probeerde het in de jaren 90 nog wel met wat soloplaten, die veel soberder waren, experimenteler en meditatiever. Daarna had hij geen zin meer, hij ‘wilde zich op zijn gezin richten’. Zo werd hij ‘de D.J. Salinger van de muziek’, zoals Humo hem raak typeerde. Hij is ‘na een kort ziekbed’ overleden op 64-jarige leeftijd. Waaraan, vermeldden de berichten niet.
Geen band voor mannen
Het was natuurlijk geen band voor mannen, Talk Talk. Te dromerig, te triest, geen elektrische gitaren of drumsolo’s. Geen songs met een politieke lading of macho-bluf. Misschien wel een beetje Cold Play avant la lettre, maar dan veel beter. We krijgen er kippenvel van, als we al die nummers nog eens terugluisteren.
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebookpagina
Volg ons op Twitter: @FalderNL en mis niets dat elke dag leuk, interessant of tof is.
