‘Ouwe lullen muziek’. Als mijn zoon al iets over mijn muziekkeuze zegt, is het iets in die bewoordingen. Meestal moet echter gewoon de kamerdeur dicht, zodat hij zich niet hoeft te storen aan wat ik goed vind. Soms klinkt er uit een van zijn Spotify-lijsten ééntje, weliswaar gecamoufleerd met een hoop beats, die ik ken. Een cover, waarvan hij denkt dat dit wijsje afkomstig is van een DJ anno 2024. Als ik hem dan zeg, dat wij op die plaat dertig jaar daarvoor uit ons dak gingen, kijkt hij mij vragend aan. Er vindt lichte kortsluiting plaats in zijn hoofd. Onverenigde zaken moeten daar opeens connecten. ‘Lekkere muziek’ versus , vind ík leuk, versus ‘dertig jaar oud’ versus ‘vindt mijn vader óók leuk’. Zijn onbegrip is voor mij geen punt. Elke generatie lacht om zijn ouders en heeft zijn grootouders lief.
Pianissimo
En dan komt de maatschappij abrupt tot stilstand tussen Kerstmis en Oud en Nieuw. Ook het jachtige leven van deze Falder-familie gaat ‘pianissimo’. Op Tweede Kerstdag schalt de Top-2000 door de huiskamer, in de keuken. Maar ook boven, in de kamer van mijn zoon. Ook hij kiest voor de Top-2000. Stiekem vind ik dat wel leuk. ‘Boogie Wonderland’, ‘Fame’, ‘Stairway to Heaven’ en ‘Smoke on the Water’. Zo slecht was onze muziek toch niet, vindt hij blijkbaar. Totdat 1 januari 2025 aanbreekt. Dan is het weer gewoon ‘bagger’.
Buurman Bram is een verzameling van meningen, die wij om ons heen horen
Beeld: Getty/(c) Harald Haeusler
