King Corn was een fenomeen. Niet vanwege het revolutionaire brood zelf – nee, dat brood was, zoals de geestelijke vader van de beroemde reclamecampagne later toegaf, eigenlijk niet te pruimen. Het was een soort muffig fabrieksbrood waar je smaakpapillen van in de war raakten. Maar hé, wie maalt erom als de reclame geniaal is? “Ik ga bij Japie wonen,” riep dat aandoenlijke jochie in de tv-spotjes. Waarom? Omdat Japie King Corn op tafel had liggen. En met zo’n gevleugelde uitspraak schreef King Corn zich onuitwisbaar in het collectieve geheugen van Nederland. Plus natuurlijk de eveneens legendarische afsluiter: ‘Het enige dat je weggooit is de verpakking.’
De gezondheidshype van de jaren ’70
In de jaren ’70 begonnen mensen zich steeds meer te bekommeren om hun gezondheid, mede dankzij een groeiend bewustzijn over voeding en, natuurlijk, de consumptiemaatschappij. King Corn sprong hier handig op in. Met maïsmeel en een beetje extra vezels werd het gepositioneerd als een gezonder alternatief voor je standaard witbrood. En zo hoefde je niet meteen naar dat taaie volkorenbrood te grijpen. Want schoot het destijds door de hoofden heen: wie wil er nou kauwen op een plakje beton bij het ontbijt?
Zacht… misschien te zacht?
King Corn stond bekend om z’n opmerkelijke eigenschap: het bleef ‘vers’. Of nou ja, niet echt vers, meer een soort kussentje. En waarom bleef het zo zacht? Simpel. Vet en suiker, de magische combinatie die alles lekker maakt, maar waarvan je je later afvraagt of het wel zo’n goed idee was. Het brood paste perfect in een tijd waarin supermarkten als paddenstoelen uit de grond schoten en de warme bakkers langzaam werden weggeconcurreerd.
Het bekendste King Corn product? Zweeds witbrood. Maar geen zorgen, voor de afwisseling was er ook nog ‘casino’ en bruin brood. Ja, voor iedereen wat wils, zolang het maar King Corn was.
Kamervragen
Langzaamaan begonnen mensen zich af te vragen: is dit brood eigenlijk wel zo gezond als we denken? En toen kwamen de kamervragen. Jawel, het Nederlandse parlement ging zich ineens bemoeien met ons brood. Was King Corn wel zo natuurlijk als de reclamecommercial beweerde? Of was het gewoon een vettige, zoete wolk in een plastic zakje? Toen de supermarkten vervolgens hun eigen bakkerijen kregen, waar brood vers werd afgebakken en je het nog warm mee naar huis kon nemen, was het einde nabij voor King Corn.
De Legende Leeft Voort
Maar zelfs na het verdwijnen van King Corn bleef de naam rondzingen in Nederlandse keukens. In 1992, lang na de gloriedagen, bleek uit onderzoek dat maar liefst 81 procent van de Nederlanders nog wist wat King Corn was. Best knap voor een merk dat al lang uit de schappen verdwenen was. En nog steeds zal de naam bij de wat oudere generatie een glimlach veroorzaken. Mede door onvergetelijke reclamespotjes zoals deze:
