Deze keer: de One Night Stand from Hell.
Toen ik 12 was, kreeg ik voor het eerst een vriendje. Of nou ja, een vriendje… We hadden verkering en dat betekende toen vooral dat je niks tegen elkaar zei en af en toe een briefje uitwisselde. Het enige dat ooit tussen ons is gebeurd is een schuifelmoment op 1,5 meter afstand (we waren onze tijd ver voor) op ‘My Boo’ van Usher en Alicia Keys. Nu is dat niets meer dan een gekoesterde herinnering. Je begrijpt dan ook mijn genoegen toen ik hem jaren later weer tegenkwam in mijn favoriete café. We waren inmiddels een stuk ouder, maar de kriebel in mijn buik voelde nog precies hetzelfde als die ik als 12-jarig meisje voor het eerst voelde.
We raakten aan de praat (dat durfden we nu gelukkig wel) en al snel besloot ik: ik ga met jou mee naar huis. Ik was al een tijdje single en vond het wel weer tijd worden voor een spannende avond. Na een paar drankjes besloot ik mijn plan met hem te delen in de vorm van een kus. Het was de slechtste kus die ik ooit had gehad. Op dat moment had ik kunnen weten dat de rest van de avond er niet beter op zou worden, maar de 5 wodka-spa rood in mijn systeem hadden een ander idee. Vastberaden sprong ik bij hem achter op de fiets. Tijd voor avontuur.
Eenmaal bij hem thuis aangekomen draaiden we er niet omheen. We zochten meteen zijn slaapkamer op en op het moment dat we in bed belandden viel mijn hoop op een spetterende avond direct in duigen. Ik dacht dat die kus slecht was, maar zijn prestaties in bed waren al helemaal om te huilen. Na een bescheiden anderhalve minuut rolde hij tevreden van me af en viel hij meteen in slaap. Daar lag ik dan: klaarwakker en zeer teleurgesteld. Als mijn 12-jarige zelf dit had gehoord, had ze me keihard uitgelachen. Wat verwacht je dan van iemand die nauwelijks tegen je praat en ‘ik vind jouw liev’ op zijn briefjes zet? Afijn, misschien lag het aan de drank, loog ik tegen mezelf en ik viel ook in slaap.
De volgende ochtend was ik niet alleen mijn geheugen, maar blijkbaar ook mijn verstand kwijt. Vraag me niet waarom, maar ik besloot ronde twee in te zetten. Hij leek daar geen problemen mee te hebben en leefde zich, dit keer ruim twee minuten, compleet uit om vervolgens de legendarische woorden: ‘Zo, nu krijg je geen cadeautjes meer’ te spreken. Cadeautjes? Ik was me er niet van bewust dat we überhaupt al begonnen waren.
Terwijl hij zelfvoldaan uit bed stapte, draaide ik me nog even onbevredigd en ontzettend brak om. Ik had mijn ogen nog niet eens dicht toen ik geritsel achter me hoorde. Ik draaide naar het geluid toe en schoot van verbazing overeind: de beste man was bezig met het bed afhalen, met mij er nog in! Oké dan… Hint begrepen. Ik wist niet hoe snel ik me moest aankleden en weg moest gaan, tot hij met fruit en brood in zijn handen vroeg of ik nog wat wilde ontbijten. Deze man had mij zojuist op de minst subtiele manier ooit zijn bed uit gekickt en wilde nu nog even samen ontbijten? Natuurlijk niet!
Ik gaf hem een halve kus op zijn wang en wenste hem een fijne dag. Terwijl ik zijn gebouw uitliep, kwam ik voor het eerst die dag een spiegel tegen. Mijn haar was ontploft en de mascara hing aan mijn kin, maar het interesseerde me op dat moment vrij weinig. Met een opgeheven hoofd zette ik de walk of shame in en sprintte ik zo snel mogelijk naar mijn appartement om in alle rust, zonder vage mannen in de buurt, te ontbijten. Ik heb hem daarna nooit meer gezien.
Dit artikel verscheen eerder op Amayzine.com
Falder.nl is de grootste mannen 50+ site van Nederland.
Vind je dit een leuk bericht? Like dan onze Facebook-pagina.
