Fleur: ‘Nou, ik zeg het je eerlijk: ik ben het zó zat. Twee volwassen kinderen nog thuis… TWEE! De een is 27, de ander 30. Dertig! Toen ik dertig was, had ik een hypotheek, een man en een hond. Oké, die man was een foute keuze, maar dat terzijde.
Privacy? Vergeet het maar. Ooit wel eens geprobeerd romantisch te dineren met je man terwijl er ineens een zoon van twee meter opduikt die roept: “Wat eten we?” Nou, niks schat, ga weg! Ik moet tegenwoordig zelfs de badkamer reserveren. Sta ik daar met m’n handdoekje, zegt dochterlief: “Nog vijf minuutjes, mam.” Vijf minuutjes, my ass, tegen de tijd dat zij klaar is, ben ik al verdampt.
Maar ja, ze kunnen nergens heen hè. Huizen zijn onbetaalbaar, alles is duur, en eerlijk is eerlijk, als ik zie wat ze verdienen… Ik snap niet hoe ze het doen. “Mam, een huis kopen? Hoe dan?
Jij hebt makkelijk praten, jullie kochten dit huis in de vorige eeuw voor de prijs van een vaatwasser
Nou sorry hoor, ik kon er ook niks aan doen dat alles toen goedkoper was.
En dan die geldkwestie. Ze betalen niks hè. “Ja maar mam, jij doet toch boodschappen?” Ja lieverd, maar jij eet voor drie en je zus doet er nog een schepje bovenop. Laatst vroeg ik of ze wilden bijdragen, hoor ik: “Maar mam, je doet het toch graag?” Echt. Ik. Doe. Niks. Meer. Graag.
Ik zeg je, Hotel Mama sluit binnenkort. Ze moeten maar ergens een bezemkast huren of in een tiny house gaan zitten. Mijn man en ik willen onze woonkamer terug. En ons leven. Ik heb genoeg gezorgd. Tijd om volwassen te worden, en als het moet, zet ik hun koffers buiten. In de regen.’
Foto: shutterstock
