‘Elke keer als ik uit eten ga, komt dat moment waarop de rekening op tafel wordt gelegd. De meesten kijken even naar het totaalbedrag, doen er iets bij voor de fooi, en leggen het geld neer zonder er verder bij stil te staan. Maar ik? Ik geef nooit fooi, en daar heb ik een goede reden voor.
‘Het is niet dat ik niet waardeer wat de obers doen. Ik begrijp dat ze hard werken en dat de horeca geen gemakkelijke sector is. Maar voor mij draait het om het principe van de zaak. Als ik naar een restaurant ga, verwacht ik dat de prijs op het menu de volledige kostprijs weerspiegelt – daarom heet het de “prijs”.
Waarom zou ik bovenop de rekening nog eens extra geld moeten geven?
In mijn ogen is de service onderdeel van de ervaring waarvoor ik al betaal, en dat zou ook zo moeten zijn.
Sommigen noemen het gierig, maar ik zie het anders. Waarom is het normaal geworden om een percentage van de rekening extra te geven, puur omdat dat de ongeschreven regel is? Wat zijn dit voor Amerikaanse toestanden? Wanneer ik een product koop in een winkel, vraagt de verkoper me ook geen extra geld omdat hij vriendelijk was of omdat hij me goed geholpen heeft. Waarom zou het in een restaurant anders zijn?
Daarnaast vind ik dat het de verantwoordelijkheid is van de werkgever om ervoor te zorgen dat zijn personeel eerlijk wordt betaald. Als fooi geven de norm wordt, legt dat een onnodige last op de klant en geeft het de werkgever een excuus om lage lonen te blijven betalen. Als we allemaal zouden stoppen met fooi geven, zouden werkgevers gedwongen worden om de lonen te verhogen en hun personeel fatsoenlijk te betalen voor het werk dat ze doen.
Bovendien, wie bepaalt wat een juiste fooi is? Is het 10%, 15%, 20%?
En waarom staat dat tegenwoordig op een pinapparaat? Ik vind dat onbeschoft. De verwachtingen zijn zo vaag en verschillen per plaats, dat het moeilijk is om te weten wat gepast is. Als ik ergens echt slecht bediend word, zal ik dat zeker melden aan de manager. Maar als ik goed bediend word, vind ik dat de obers en serveersters gewoon een eerlijk salaris zouden moeten krijgen zonder dat ik als klant extra moet bijdragen. Daarom geef ik geen fooi als ik uit eten ga—en ik schaam me er niet voor.’
