‘Bart en ik hebben het altijd goed gehad, in financieel opzicht dan. Beiden komen we uit vermogende gezinnen. Barts vader had een goedlopend makelaarskantoor dat Bart later heeft overgenomen. Officieel is hij nog steeds de enige eigenaar van het kantoor, maar de dagelijkse leiding wordt nu door anderen gedaan. Zelf heb ik altijd fulltime gewerkt, maar toen ik de enorme erfenis kreeg van mijn ouders (ik ben enig kind), besloten Bart en ik allebei dat we met vervroegd pensioen zouden gaan als de kinderen uit huis gingen.
En dat moment kwam zo’n vijf jaar geleden. We hebben een tweeling, allebei jongens, en die gingen tegelijk het huis uit. Best wel heftig en heel erg wennen, maar het had ook iets moois. De jongens waren er klaar voor, en wij waren toe aan verandering: van een drukke stad gingen we verhuizen naar het platteland. Dat stond al heel lang op onze wensenlijst. Toen we deze boerderij gingen bekijken was het liefde op het eerste gezicht. Het verhuizen zelf was een hels karwei, en nog steeds zitten we nog best wel in de verbouwing, maar we zijn hier allebei heel gelukkig.
Tenminste, dat is Bart. Zelf ben ik ook wel gelukkig, maar ik merk dat er een bepaalde onrust over me heen is gekomen sinds we hierheen zijn verhuisd. Misschien was het wel te veel tegelijk: stoppen met werk, verhuizen, geen kinderen meer waar je voor moet zorgen… Ik voelde niet een gat, maar een gigantische kloof in me. Met Bart heb ik er weleens over gepraat, maar omdat ik zelf ook niet echt de vinger erop kon leggen wist ik het niet goed te verwoorden en wist hij me ook niet echt te begrijpen. Dat ligt volledig aan mij, dat weet ik ook wel.
Hij opperde dat ik misschien een hobby erbij moest zoeken, iets waar ik gepassioneerd over was. Dat was een goed plan vond ik, maar waar was ik gepassioneerd over? Ik besloot op internet te gaan kijken naar de opties. Hoe ik er terechtkwam weet ik niet eens meer, maar ergens die week ben ik tijdens mijn zoektocht op een datingsite terechtgekomen.
Als ik er nu zo over nadenk vind ik het zo’n bizarre zet van mezelf; ik wil helemaal niet vreemdgaan.
Maar toch heb ik een account aangemaakt.
Onder een andere naam, natuurlijk, en een andere foto: eentje die ik vond op internet die van een vrouw uit de Verenigde Staten is. Gewoon, omdat ik nieuwsgierig was. Dat hield ik mezelf voor. Voordat ik het wist kreeg ik een berichtje van een man. En dat werden meerdere berichtjes, van verschillende mannen. En dat is nu al ruim twee jaar geleden.
Die mannen spreek ik dagelijks. Eigenlijk is het bijna nooit seksueel geworden, van mijn kant dan.
Natuurlijk hebben er weleens mannen bepaalde insinuaties gemaakt, maar de keren dat ik daar op in ben gegaan zijn op één hand te tellen. Toen Bart eens met zijn broer een weekendje weg ging voor een voetbalwedstrijd heb ik het te ver laten gaan. Uren heb ik toen met een man aan de telefoon gezeten, wat uitliep op wat ik alleen maar kan beschrijven als telefoonseks.
Ik voelde me zó schuldig. Ik wil Bart niet bedriegen. Sinds toen is het ook nooit meer seksueel geworden met een man. Ik voel me aan de ene kant nog steeds schuldig naar Bart toe, want ik heb contact met anderen waar hij niks vanaf weet. Maar voor mij is het puur vriendschappelijk, en een soort vlucht. Ik kan me anders voordoen bij hen, ze weten niet mijn naam, waar ik woon of hoe ik eruitzie. Het voelt heel veilig, al weet ik dat het naar die mannen toe ook niet eerlijk is. Een paar ervan heb ik echt goed leren kennen en daar ben ik echt om gaan geven. Maar zij zijn op zoek naar liefde, en ik weet niet eens waar ik naar op zoek ben…’
